Γιάννης Μακριδάκης «Κουκιά τρως, κουκιά ομολογάς...»

Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη - Συνεντεύξεις - 29/04/2014

Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι γνωστός στο αναγνωστικό αλλά και στο πολιτικοποιημένο κοινό. Σπούδασε μαθηματικά, επέλεξε να ζει σε ένα χωριό της Χίου, έχει γράψει εννιά βιβλία που διαβάζονται πολύ, κάνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας και πολιτικής στάσης ζωής με γνώμονα τον αντικαταναλωτισμό και τη θεωρία της αποανάπτυξης ενώ γενικότερα δεν χάνει ευκαιρία να διαδίδει τις ιδέες του. Η ιδιαίτερη περίπτωσή του μάλιστα, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και σε ξένα μέσα ενημέρωσης, όπως στους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Ως συνηθίζεται 

μετά από όλα αυτά, έχει πολλούς φίλους και αρκετούς εχθρούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν ευστοχεί πάντα στο δημόσιο λόγο του. Αυτό συμβαίνει, όμως, όταν κινείται κάποιος εκτός γραμμής κυρίαρχων κύκλων, λογοτεχνικών, κομματικών, κ.ά. Πάντως  ο Γιάννης Μακριδάκης υψώνει μια κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι του, σηκώνει το δικό του μπαϊράκι και φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν.

Από τη μία η φυσική «απομόνωσή» σας στο χωριό, από την άλλη η καθημερινή ή τέλος πάντων πολύ συχνή παρουσία σας στο δημόσιο λόγο, λόγω της καταιγιστικής συγγραφικής αλλά και πολιτικοκοινωνικής σας δράσης και με τη συνέργεια βέβαια της τεχνολογίας. Zείτε στο περιθώριο του συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος; Επιλέξατε να ζείτε στην άκρη ή να ζείτε ακραία;

Ζω μέσα στο οικοσύστημα, σε φυσικό περιβάλλον, στον βιότοπο δηλαδή κάθε φυσικού πλάσματος και όχι στο τεχνητό αστικό περιβάλλον του καταναλωτικού συστήματος. Ζω στην άκρη του συστήματος εδώ και 17 χρόνια διότι ανέκαθεν ένιωθα ότι υπάρχει κρίση αξιών εντός του και ότι καθόλου δεν με αφορά σχεδόν το σύνολο των «προσφορών» του. Δεν ζω ακραία. Πόσο ακραία μπορεί να ζει ένας άνθρωπος που έχει να κάνει όλη μέρα με ακίνδυνα και ζωογόνα σποράκια και έχει στόχο να εμπλουτίζει χρόνο με τον χρόνο με νέες ζωές ένα μικρό κομμάτι γης;

Μάλλον λαχταράτε να αλλάξει ο κόσμος όλος, όχι μόνο ο δικός σας. Πιστεύετε στην αλλαγή; Αλλάζουμε οι άνθρωποι; Αλλάζει στην ουσία της η κοινωνία μας ή είναι ουτοπία των ρομαντικών; Γιατί δεν καταφέρνουν οι πρωτοπορίες να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα και παραμένουν μειοψηφίες;

Αλλάζουν οι άνθρωποι φυσικά. Όλα αλλάζουν κάθε στιγμή. Ο χρόνος τους αλλάζει τους ανθρώπους, τους φέρνει πιο κοντά στον θάνατο και θωρούν αλλιώς τη ζωή, ωριμάζουν. Ωρίμανση είναι η αποδοχή του απαράβατου και απαραβίαστου των φυσικών νόμων και ρυθμών που μας γέννησαν και μας ορίζουν.

Παρόλα αυτά η κοινωνία, όπως λέτε, γίνεται ολοένα και πιο κυνική διότι έρχονται συνεχώς νέες γενιές να βαδίσουν πάνω στις λάθος ράγες που έστησαν οι παλιοί, και να συνεχίσουν μια ζωή λαθών πάνω στα λάθη. Η κοινωνία δεν αποτελείται πλέον από ανθρώπους συμπληρωματικούς αλλά από άτομα- καταναλωτές ανταγωνιστικούς μεταξύ τους και με όλα τα υπόλοιπα πλάσματα.  Όσο για τους «πρωτοπόρους», έχουν γυρίσει ήδη πολλές φορές τον κόσμο ανάποδα αλλά δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη η ανθρωπότητα…

Θεωρείτε δηλαδή το παρελθόν και την παράδοση συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, αν και είστε σχεδόν εμμονικός με τα παλιακά «υλικά». Τι χρεώνετε στον παλιό κόσμο, τι καλούμαστε να αφήσουμε πίσω και ποιες ρίζες να κρατήσουμε;

Όλα λάθος μάς τα δίδαξαν και γι αυτό φτάσαμε ως εδώ. Μας δίδαξαν την μη ευθύνη για τη ζωή μας, για την υγεία μας, για την αναπλήρωση και την φειδωλή χρήση των φυσικών πόρων, μάς δίδαξαν να τρώμε λάθος, να καλλιεργούμε λάθος, να ζούμε λάθος, να θεωρούμε φυσικό πόρο, και μάλιστα μοναδικό, το χρήμα, να θεωρούμε εαυτούς κυρίαρχους της φύσης, να θεωρούμε ανάπτυξη τον γιγαντισμό και κατάρα την αρετή της λιτότητας και της ολιγάρκειας, όλα λάθος, εγωιστικά, αλαζονικά, απαίδευτα, ελαφριά, ασυνείδητα τα έπραξαν και ομοίως μας τα δίδαξαν, τίποτε δεν μας έδειξαν σωστά, με την έννοια του να προάγει η γνώση την υγεία, τον πολιτισμό, τον κύκλο της ζωής στη γη. Μας έμαθαν να τα προσεγγίζουμε όλα στρεβλά, εγωιστικά, να σταματούμε με το σαρκίο μας τη ζωή, να καταναλώνουμε τη γη, να τρεφόμαστε με θάνατο και να αφοδεύουμε αδρανή ύλη, μετά δε, να θεωρούμε ως χτύπημα της μοίρας ή θεομηνία τις συνέπειες των πράξεών μας που πολλαπλασιάζονται μέσα στο χρόνο και επιστρέφουν σε μας. 

" Καλούμαστε λοιπόν να κρατήσουμε μονάχα τα καλά αγνά υλικά από το παρελθόν, τους φυσικούς πόρους τους ανόθευτους και αυθεντικούς αλλά να τους χρησιμοποιήσουμε με άλλη αντίληψη πλέον, ως σύγχρονοι, μορφωμένοι, πεπαιδευμένοι άνθρωποι, να αλλάξουμε την πορεία της επανάστασης του ανθρώπου επί της γης επιτέλους μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια στρεβλής προσέγγισης"

Ο άνθρωπος δεν ήρθε για να επιτίθεται στη φύση και στα άλλα πλάσματα, μαζί με τα οποία συναποτελεί τον κόσμο. Ο ρόλος του είναι οργανωτικός και όχι κατακτητικός, δεν είναι επιδρομέας, είναι μαέστρος ο άνθρωπος, συνεργάτες του είναι όλα τα όντα και η γη, όχι εχθροί και ανταγωνιστές. Χιλιάδες χρόνια η γη τον βάζει κάτω, τον εξουθενώνει, τον κατατροπώνει, τον νικά, τον απορροφά, τον αφομοιώνει αλλά αυτός εκεί, επιμένει ανοήτως να της επιτίθεται ακόμη μάταια, με κάποια πρόσκαιρα ίσως οφέλη αλλά με την τελική του ήττα προδιαγεγραμμένη, αναπότρεπτη και με τις συνέπειες τις ανεπίστροφης καταστροφής να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του.

Συνεχίζεται εδώ