Από την σκοπιά της εργατικής τάξης.

Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη

Κέρκυρα

Ποια είναι η δύναμη εκείνη που εμποδίζει τη συνένωση των ανθρώπων ώστε να συγκροτήται κοινωνία, όπου ο καθένας στις σχέσεις του δεν θα αντιμετωπίζει τον άλλον ως μέσον αλλά ως σκοπό;

Πως γιγαντώθηκε αυτή η δύναμη και γκρέμισε την προοπτική ενός παλλαϊκού κινήματος ριζικής ανατροπής; Πως κατόρθωσε να διασπάσει το εργατικό λαϊκό κίνημα, να το αποδυναμώσει και να δώσει χώρο δράσης στις πιο αντιδραστικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις;

Η στόχευση στα πιο ταπεινά ένστικτα του ανθρώπινου νου, αυτά που τον οδηγούν να σχεδιάζει μέσα του την εκμετάλλευση των συνανθρώπων του, απόδωσε ως φαίνεται και πλέον ο αποπροσανατολισμός των λαϊκών μαζών είναι...... γεγονός. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ανοχής και επιμελούς προπαγάνδας για να αλλοτριωθεί η ταξική συνείδηση, να πιστέψει κάποιος ότι είναι κάτι διαφορετικό , κάτι καλύτερο από τον συνάνθρωπό του.

Οι εργαζόμενοι πάντα ήταν εξαθλιωμένοι. Η εργατική τάξη πάντα ζούσε οριακά. Ακόμα και όταν μπορούσε να αποκτήσει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, να πάει διακοπές, όλα αυτά τα πλήρωνε και τα πληρώνει ακόμα τοκογλυφικά. Το αντίτιμο, όχι μόνο οι ατέλειωτες ώρες επιπλέον εργασίας, αλλά και η πιο πολύτιμη συμμαχία του, το εργατικό κίνημα, στο βωμό των καταναλωτικών αγαθών. Των αγαθών που επιτρέπουν να λογίζεται κάποιος τάχα «αστός». Άρα μικροαστός. Αυτός είναι και ο τρόπος που επιβιώνει και μεγαλουργεί η αστική τάξη αυξάνοντας τον πλούτο της. Ανεξάρτητα αν έχουμε ευρώ ή δραχμή. Όσο περισσότεροι μικροαστοί τόσο πιο διασπασμένο το εργατικό κίνημα. Τα «αγαθά» που τόσο «απλόχερα» προσέφεραν οι αστοί στους μικροαστούς δεν είναι πάντοτε υλικά. Πολλές φορές είναι και η αποδοχή του «συνομιλητή», του ανθρώπου που θα «φέρει την λύση» στις ταξικές διαφορές, στις διαφωνίες, εκείνου που θα κάνει το μάντρωμα εν πολλοίς. Αλλά κυρίως θα δημιουργήσει αμφιβολίες, θα συκοφαντήσει και τελικά θα επιφέρει διάσπαση. Μικρή ή μεγάλη, ανάλογη των ικανοτήτων του.

Η κοινωνική και πολιτική σύγκρουση, η ταξική αντίθεση, ήταν πάντα εδώ παρούσα. Όσο και αν πάσχιζαν οι μικροαστοί να γίνουν παραπέτασμα σε αυτή την λυσσαλέα και εξοντωτική μάχη. Απλά το παραπέτασμα έπεσε και φάνηκε η αλήθεια. Η ταξική μάχη κερδήθηκε από τους αστούς, όχι λόγω του δίκαιου, όχι λόγω της ικανότητας τους να συγκροτούν κοινωνίες ελεύθερων ανθρώπων, αλλά λόγω της ικανότητας τους στη διαπλοκή, τη συκοφάντηση και στο έγκλημα. Με μόνιμο σύμμαχο τον καταπιεσμένο, καχύποπτο μικροαστό, που άλλες φορές εν γνώση του και άλλες εν αγνοία του, στήριζε πολιτικές και μεθοδεύσεις εξάρτησης που είχαν συμφωνηθεί πολλά χρόνια πριν με στόχο την υποδούλωση της εργατικής τάξης.

Καθήκον του κάθε μαχόμενου νέου, εργαζόμενου, άνεργου, είναι να καταδείξει και να απομονώσει παρόμοιες συμπεριφορές, συμπεριφορές διασπαστικές και αποπροσανατολιστικές. Η συνειδητοποίηση των ταξικών διαφορών, η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, η ενότητα του κινήματος είναι που θα φέρει την ανατροπή και την νικηφόρα πορεία προς την δομική αλλαγή με τελικό σκοπό την λαϊκή δημοκρατία._