Αν ήμουν...του Θύμιου Καλαμούκη‏

Αν ήμουν Σαμαράς, θα χαιρόμουν που έχω έναν τόσο υπάκουο και φιλήσυχο λαό. Έναν λαό έτοιμο να θυσιαστεί για όποιο θέμα εγώ και οι συνεργάτες μου στα ΜΜΕ, του ζητήσουμε να θυσιαστεί. Θα χαιρόμουν που έχω τον πιο φοβισμένο και ευκολόπιστο λαό, της Ευρώπης.

Αν ήμουν Μέρκελ, θα χαιρόμουν, που έχω το πιο ήσυχο και πρόθυμο πειραματόζωο, έτοιμο να δοκιμάσει κάθε πείραμα, ακόμη και αν αποδεδειγμένα το πείραμα έχει αποτύχει δύο φορές, μέσα σε 2,5 χρόνια. Θα χαιρόμουν που αυτό το πειραματόζωο νομίζει ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη και ότι θα είναι ευτυχισμένο μόνο μέσα στην Ευρωζώνη. Θα χαιρόμουν γιατί αυτό το πειραματόζωο, δεν μου χαλάει τα σχέδια και την πιάτσα γιατί το πάθημά του θα.... το χρησιμοποιήσω ως μάθημα για τους υπόλοιπους.

Αν ήμουν Βενιζέλος, θα χαιρόμουνα που με τέτοιον λαό, τα αφεντικά μου, θα συνεχίσουν την κερδοφορία τους, στο διηνεκές.

Αν ήμουν Κουβέλης, θα χαιρόμουν μόνο και μόνο που κατάφερα να έχω τον Ψαριανό συνεργάτη. Θα χαιρόμουν που επί χρόνια τους είχα πείσει να με θεωρούν σοβαρό και έναν από τους πιο σοβαρούς πολιτικούς.

Αν ήμουν ΔΝΤ, θα χαιρόμουν που κατάφερα να κάψω με τις συνταγές μου ΚΑΙ έναν ευρωπαϊκό λαό, που μέχρι πρότινος είχε κάποιον τσαμπουκά, να τον αφυδατώσω και να τον τρομοκρατήσω, μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες μου.

Αν ήμουν τράπεζα, θα ευγνωμονούσα τον ελληνικό λαό, που μου εξασφαλίζει ανακεφαλαιοποίηση, 25 δισεκατομμυρίων, για τα ταμεία μου, αναλαμβάνοντας αυτός με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους, την αποπληρωμή τους. Θα τον ευχαριστούσα γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.

Αν ήμουν ΜΕΓΚΑ, θα χαιρόμουν που έχω μόνιμους αποχαυνωμένους θαμώνες και φανατικούς θεατές, αν και η παράσταση που ανεβάζω κάθε βράδυ, αλλά και το πρωί, είναι τόσο κακοπαιγμένη, και τόσο ίδια. Θα χαιρόμουν γιατί, ότι και να τους πω, δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν το τηλεκοντρόλ από το χέρι και δεν πρόκειται να πάψουν να καταναλώνουν ότι αηδία τους πλασάρω. Ελληνική ή Τούρκικη.

Αν ήμουν εφοπλιστής, θα χαιρόμουν που πληρώνουν άλλοι φόρους για μένα, για να υπάρχει ο εθνικός μύθος της ελληνικής ναυτιλίας. Θα χαιρόμουν που με το 3ο μνημόνιο αναμένεται να πληρώσω 80 εκατομμύρια φόρους και θα χαιρόμουν που δεν είμαι ανάπηρος γιατί θα έπρεπε να πληρώσω 82 εκατομμύρια φόρους. Πάντα σύμφωνα με το 3ο μνημόνιο.

Αν ήμουν βιομήχανος, θα χαιρόμουν που η ζωή στην Ελλάδα είναι τόσο εύκολη και γίνεται ακόμη ευκολότερη από τον φτηνό και πρόθυμο λαό της. Που έχω και θα έχω εργαζόμενους υποταγμένους, φτηνούς, άτολμους, εύκολα διαχειρήσιμους, χωρίς συμβάσεις, ωράρια, υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, αποζημιώσεις.

Επειδή όμως δεν είμαι τίποτα από όλα τα παραπάνω, θέλω να μην ξεχνάω και να μην αγνοώ, να μην μάθω να ανέχομαι, να μην συνηθίσω τον βούρκο τους, να μην τσιμπάω σε ανθρωπάκια με φτηνά λογύδρια, και ελπίζω σύντομα μαζί με πολλούς, να μετατρέψω το πείραμά τους σε παγκόσμιο εφιάλτη, στέλνοντάς τους στο διάολο.

Πάντα και για πάντα.

Θύμιος Κ.