(Παρέμβαση με αφορμή την επιχειρούμενη αστική ανάπλασή του)
Γράφει: Ο Κώστας Κορδάτος*
Τις τελευταίες μέρες οι πολίτες τους Αγρινίου ζουν μια νέα σύγχυση όσον αφορά την επιχειρούμενη ανάπλαση του Παπαστρατείου πάρκου του δήμου Αγρινίου και τη δήθεν…. ένταξή του στον αστικό ιστό. Είναι γνωστό σε όλους τους πολίτες ότι ο μεγαλύτερος πνεύμονας του Αγρινίου είναι (συνειδητά;) εγκαταλειμμένος αρκετά χρόνια.
Η ανάκτηση των ανοικτών χώρων στη πόλη, (Πάρκο, δασύλλιο του Αγ. Χριστοφόρου) και άλλων δημόσιων κοινωνικών χώρων, είναι κυρίως ζήτημα ζωής και αφορά όλους τους πολίτες που έχουν ευαισθησίες για το περιβάλλον και την ανθρώπινη πόλη, πέρα και έξω από κόμματα και πολιτικό κόστος. Οι πολιτικές της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν στόχο την ενίσχυση της εκμετάλλευση της γης με αποτέλεσμα να έχουμε την....
συρρίκνωση των δημόσιων χώρων.
Η ανάκτηση των ανοικτών χώρων στη πόλη, (Πάρκο, δασύλλιο του Αγ. Χριστοφόρου) και άλλων δημόσιων κοινωνικών χώρων, είναι κυρίως ζήτημα ζωής και αφορά όλους τους πολίτες που έχουν ευαισθησίες για το περιβάλλον και την ανθρώπινη πόλη, πέρα και έξω από κόμματα και πολιτικό κόστος. Οι πολιτικές της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν στόχο την ενίσχυση της εκμετάλλευση της γης με αποτέλεσμα να έχουμε την....
συρρίκνωση των δημόσιων χώρων.
Οι μεταμοντέρνοι συνειρμοί της δημοτικής αρχής και η επανάκτηση του ανοικτού χώρου της πόλης εάν δεν ρυθμίζει και την αειφόρο λειτουργία του, ουσιαστικά θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από τον σκοπό που επιδιώκεται.
Μια αντιδιασταλτική παρέμβαση στο πάρκο περισσότερα προβλήματα δημιουργεί παρά προσφορά λύσης!
Η ασφυκτική δόμηση στο Αγρίνιο με την ευθύνη της δημοτικής αρχής και όχι μόνο άνοιξε την όρεξη σε καταπατητές και εργολάβους για την οικοδόμηση κάθε δημόσιου κοινωνικού χώρου, όπως του δασυλλίου του Αγ. Χριστοφόρου, των παρόχθιων πλευρών των ρεμάτων εντός της πόλης κ.α. Μήπως δεν γνωρίζουν οι δημοτικές παρατάξεις και τα κόμματα το σκάνδαλο που έγινε στο δασύλλιο και αλλού στην πόλη του Αγρινίου;
Ο Δήμος Αγρινίου εκπονώντας κατά καιρούς μελέτες για το δημοτικό πάρκο, κυρίως με εξωτερικούς μελετητές (νόμιμη φάμπρικα), πότε απο Πανεπιστημιακό καθηγητή, πότε από εργολάβους μελετητές, μας ανακοινώνει ότι τώρα το πάρκο με την δικιά του μελέτη θα... πάρει τη θέση που του πρέπει. Το επιχείρημα ότι η νέα μελέτη, που ψήφισαν όλοι μαζί στο δήμο για το πάρκο (αρκεί να μην είναι και αυτό προεκλογικό τρυκ, βάζοντας στο παιχνίδι το εργοληπτικό κατεστημένο και άλλους που εποφθαλμιούν με την ανάπλασή του), αναδιατάσσει το τοπίο αφού θα γκρεμίσει τα τείχη της πόλης που είχαν «φυλακισμένο» χρόνια τώρα το πάρκο και θα το παραδώσει στην αγορά για ελεύθερη χρήση!
Εάν πάρουμε τα γεγονότα με μια λογική σειρά ξετυλίγοντας το μίτο της Αριάδνης θα δούμε ότι η Δημοτική μας αρχή για πάνω από 25 χρόνια δεν ασχολείται καν με το θέμα της ανάκτησης της χαμένης ψυχής της πόλης, το πάρκο μας. Εξακολουθεί να επιχειρεί εργολαβικά την εξάλειψη κάθε μνημειακής εικόνας που θυμίζει το παλιό Αγρίνιο.
Ιστορικά ο χώρος του πάρκου φτιάχτηκε από την τότε μεγαλοαστική οικογένεια των Α/φων Παπαστράτου ως κήπος συνάθροισης, ξεγνοιασιάς και αναψυχής όλων των Αγρινιωτών και όχι μόνο της οικογένειάς τους, ούτε προορίζονταν για «βασιλικός κήπος», όπως υποστηρίζεται από ορισμένους παράγοντες του δήμου, παρά το γεγονός ότι η αρχιτεκτονική του παραπέμπει σε κάτι παρόμοιο. Ούτε η αιτία είναι τα λιγούστρια κ.α. φυτά αλλά η αλλαγή, χρήσης, η ιστορικότητά του και οι ανοιχτές μνήμες που παραβιάζονται από τους «εποίκους» της εποχής.
Διαχρονικά καθιερώθηκε ως το κέντρο αναφοράς της πόλης του Αγρινίου και όλοι μας λίγο ως πολύ κάτι έχουμε να πούμε για τις εμπειρίες και τις παραστάσεις που έχουμε από τη ζώσα κατάσταση την προηγούμενη περίοδο στην πόλη μας. Αυτό βέβαια δεν είναι πανάκια για να συντηρεί την εγκατάλειψης του. Όμως για να φτιάξεις κάτι νέο οφείλεις να ανέβεις στους ώμους των προγόνων σου, για να δεις, ποια νέα «γλαύκα κομίζεις». Αναπλάθει άραγε την κοινωνική μνήμη ή μήπως την καταργεί;
Η διευθύνουσα τάξη της πόλης, εκμεταλλευόμενη την ανυπαρξία συγκροτημένης άποψης από τους εργαζόμενους και την αριστερά, για το δομημένο τοπίο και την πόλη γενικότερα, την οδήγησε οικιστικά στη νοτιοδυτική της πλευρά (σε αντίθεση με τις δοσμένες επιστημονικές νόρμες), ενισχύοντας τα συμφέροντα των μεγάλογαιοκτημόνων της περιοχής, που ωφελούνται διαχρονικά από όλες τις καταστάσεις και μάλιστα διαφεντεύουν στην πόλη του Αγρινίου.
Δυστυχώς τα συμφέροντα αυτά διευκολύνονται και από την αδράνεια των πολιτών και από το έλλειμμα πνευματικών ανθρώπων που να θέλουν να συγκρουστούν με τα καταστημένα συμφέροντα.
Η ηγεσία της αριστεράς σχεδόν όλων των συνιστωσών τοπικά ουδέποτε ήθελε ούτε και πίστεψε ότι μπορεί να γίνει πόλος αυτόδιοικητικής συσπείρωσης και διαχείρισης της τοπικής εξουσίας, αντίθετα κάθε φορά την εκχωρούσε παλιότερα στη κυρίαρχη αντίληψη και μάλιστα με το ψευδεπίγραφο και ανιστόρητο σλόγκαν των δήθεν «προοδευτικών δυνάμεων». Τελευταία μάλιστα «σφυρίζει» αδιάφορα!
Ταυτόχρονα η λεγόμενη παραδοσιακή δεξιά μπορεί να έχει χάσει τις ιδεολογικές της χωρικές συντεταγμένες στο πολιτικό επίπεδο, κεντρικά και τοπικά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πόλη και συνεχώς να παρακολουθεί ό,τι σχεδιάζει η καθεστωτική τάξη κάποιων αυτοδιοικητικών οικογενειών. Διαφωνεί για να διαφωνεί στο δημοτικό συμβούλιο, για να συμφωνήσει τελικά σε πρακτικό επίπεδο. Οι πολιτικές προτεραιότητες της ανταπόδοσης, και της ανάπτυξης του ιδιωτικού συμφέροντος με την συρρίκνωση του δημοσίου, αφενός είναι στη λογική τους αφετέρου εξυπηρετούν τα «τζάκια» τους.
Τώρα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει, μπήκε στη μέση η περιφερειακή αυτοδιοίκηση, ο κομματικός διορισμένος Γ.Γ. της αποκεντρωμένης διοίκησης ενώ οι πόροι είναι λιγότεροι και ως εκ τούτου κάτι έπρεπε να μηχανευτούν οι μόνιμοι ένοικοι της τοπικής Χαρ. Τρικούπη για να κινήσουν το ενδιαφέρον των κατασκευαστών και των συναφών επαγγελμάτων. Βλέπεις εκλογές έρχονται σε λίγο και πρέπει να κινηθεί το δίκτυο στήριξης των μόνιμων τοπαρχών. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην υπάρξουν και ορισμένοι με την άποψη του αφανισμού της ιστορίας της πόλης με αφορμή και το πάρκο (παρά τα κροκοδείλια δάκρυα), καθώς και πολιτευτές κομμάτων, δημοτικοί σύμβουλοι παρατάξεων που ψήφισαν αυτό μεγα…έργο με μοναδική δικαιολογία να μην χαθούν τα χρήματα!!! Λες και υπάρχουν!! Για το γεγονός όμως ότι η ανάπλαση του πάρκου θα είναι ένα νέο κατασκευαστικό «έκτρωμα» των δομικών υλικών του τσιμέντου και της «πλάκας», αντίστοιχο της κεντρικής πλατείας Αγρινίου δεν λέει κανένας κουβέντα. Αυτοί είναι οι φόβοι της αρχικής άρνησης των πολιτών. Δηλαδή η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς την δημοτική αρχή από τις προεκτάσεις που θα υπάρξουν μετά την παρέμβαση αυτή. Χαρακτηριστική ή άποψη μέλους της κίνησης του πάρκου στη συνέλευση των μελών της, όπου τόνισε ότι η ιδέα του ανοιχτού πάρκου είναι ξεπερασμένη, διότι συνοδεύεται από την ανάγκη αυστηρής φύλαξης σε 24ωρη βάση, με κάμερες, έφιππη αστυνομία κ.λ.π.
Είναι βέβαιο ότι ο δήμαρχος (ως μηχανικός), καθώς και οι ειδικοί του σύμβουλοι, κατάλαβαν ότι η ξενική για το Αγρίνιο πρόταση-μελέτη (του προκατόχου του), που είχε κατατεθεί από το 2006 δεν μπορεί να υλοποιηθεί, εκτός ότι είχε χαρακτηριστεί από πολλούς ειδικούς ή μη, ως φαραωνικό σχέδιο δεν υπάρχουν σήμερα και τα ανάλογα χρήματα. Η ανάκτηση του ανοιχτού χώρου (πάρκο) τη στιγμή που η πόλη οδηγείται έξω από το ιστορικό της κέντρο θα περιοριστεί σε μικροδιαχειριστικές διευθετήσεις, όπως ακούμε. Εκτός και εάν υπάρχουν και μικρά γράμματα στην απόφαση ένταξης, που δεν έχουν ανακοινωθεί δηλαδή περί ΣΔΙΤ, ΕΣΠΑ-συμφωνία Λισαβόνας (βλέπε ιδιώτες). Η επιχειρηματολογία περί ένταξης του πάρκου στον αστικό ιστό της πόλης μάλλον δεν ευσταθεί το αντίθετο μάλιστα θα έπρεπε να μελετηθεί.
Πάντως η μελέτη του έργου είναι έξω από τις σημερινές ανάγκες της πόλης, τα ποσά που λέγεται ότι θα διατεθούν 4,7 εκ ευρώ είναι πολλά για τη σημερινή εποχή, ταυτόχρονα δανείζεται στοιχεία από επιστημονικές νόρμες άλλων μεγαλουπόλεων και προσπαθεί να τα συνταιριάξει στο οικοτόπιο της περιοχής του πάρκου στο Αγρίνιο, για την αρχιτεκτονική δόμηση του μεταμοντέρνου παραπέμποντάς μας σε ένα ενυδρείο. Αντί πάρκου μιας πόλης και πολίτες με ζωή και κινηματική λογική. Ολοκληρώνουν και με αυτό το αρχιτεκτόνημα μια πόλη άνευρη, ώστε να κρύβονται οι ταξικές αντιθέσεις με την υπεροχή του ουδέτερου ώστε να μη διεγείρουν τους πολίτες από την κοινωνική αδικία που τους γίνεται. Δείτε το «σεληνιακό» τοπίο-έκτρωμα της πλατείας Δημάδη. Ένα ατελείωτο μπετόν χωρίς στόχους. Μετέτρεψαν έναν αθλητικό χώρο στο κέντρο της πόλης σε κακογουστιά καθημένων. Αποτέλεσμα να μην είναι κατανοητό στη νεολαία και να το καταστρέφει καθημερινά.
Αυτοί οι μεταμοντέρνοι συνειρμοί του «ενδιάμεσου» του μελετητή και όσων τους υποστηρίζουν, έγιναν αφορμή θυμάμαι την περίοδο που εμφανίστηκε η πρώτη μελέτη στη δημοσιότητα για αμφισβήτηση των προθέσεων των τοπικών αρχόντων αφού ήταν έξω από κάθε κάθε συλλογική και επιστημονική αναφορά της πόλης. Έγινε όμως αφορμή να διαφωνούν για να συμφωνούν στο που θα παρκάρουν τα αυτοκίνητα όταν φτιαχτεί το μουσείο…!
Η διαμόρφωση του δημόσιου πάρκου-χώρου στην πόλη του καπνού δεν συνδυάζεται (επιστημονική τεκμηρίωση) με αυτή των υποδομών μετακίνησης, από τη νεωτερικότητα ως τις μέρες μας, όπως έγραψε ο αείμνηστος αρχιτέκτονας Γιώργος Σημαιοφορίδης (1955-2002).
Οι μετακινήσεις στη πόλη μας σήμερα δυστυχώς δεν οδηγούν προς το πάρκο. Η αναστροφή τους θα πρέπει να αλλάξει και τις μέχρι τώρα πολιτικές που έχουν ακολουθηθεί από το Δήμο, που απαξιώνουν τους ανοιχτούς χώρους και θεοποιούν τους ιδιωτικούς πολύχώρους των πολυκαταστημάτων ως τους νέους δημόσιους χώρους! Τυχαίο;
Η επανάχρηση του πάρκου από τους πολίτες δεν μπορεί να γίνει μόνο φόντο τις προεκλογικές ανάγκες ή άλλες σκοπιμότητες παρά μόνο πρέπει να γίνει υπόθεση των κινημάτων της πόλης για την δημιουργία ενός νέου πολιτιστικού ρεύματος στο Αγρίνιο που θα αλλάξει στάσεις και συμπεριφορές για τη διαμόρφωση μιας αστικής συνείδησης υπέρ του δημόσιου τοπίου, ώστε η πόλη να ζωντανέψει ξανά μαζί με το παρελθόν της για να χτίσει το μέλλον της.
Για το θέμα αυτό θεωρούμε ότι πρέπει θα έπρεπε να εκφράσουν άποψη οι φορείς της πόλης καθώς επίσης και το επιστημονικό της δυναμικό και, αφού θα έχουν εξασφαλιστεί τα απαραίτητα κονδύλια τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για εξειδικευμένες απόψεις.
Το Αγρίνιο δεν έχει ανάγκη από νέα μουσεία, θέλει να ζήσει, να προκόψουν τα παιδιά του στη πόλη που γεννήθηκαν και συνεχίζουν να ζούνε.
Η διεκδίκηση μιας πόλης διαφορετικής, απ΄ αυτήν που ζούμε σήμερα, απαιτεί την αναστροφή της πολεοδομικής της χωροθέτησης, της περιβαλλοντικής και κυκλοφοριακής επιβάρυνσης, καθώς και της ρύπανσης. Η διεκδίκηση ενός σχεδιασμού φιλικού για το μέλλον της πόλης, (των «έργων» χωρίς προοπτική που τις περισσότερες περιπτώσεις γίνονται για εξυπηρετήσεις συγκεκριμένων συμφερόντων, και όχι των πολιτών), δε μπορεί να γίνει απ΄ την υπάρχουσα πλειοψηφία του Δήμου ούτε και από τις ιδιότυπες κομματικές αποστολές. Οι ολοκληρωμένες παρεμβάσεις πρέπει να αρχίζουν από τον πολίτη - άνθρωπο και να καταλήγουν στην ανθρώπινη πόλη. «Γιατί οι άνθρωποι κάνουν τις πόλεις»
Το Αγρίνιο είναι μοναδικό παράδειγμα επαρχιακής πόλης, που υποβαθμίζει το πράσινο, τους ανοιχτούς χώρους ελεύθερης χρήσης για τους κατοίκους της καθώς και το υγρό στοιχείο που ρέει άφθονο στην περιοχή μας.
Η πόλη δεν μπορεί να κτιστεί από την αρχή. Όμως, αν έχουμε ως προσανατολισμό να διαφυλάξουμε την ιστορικότητά της και να αποβάλουμε τις ασχήμιες της πόλης, θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά.
Το πάρκο μπορεί να γίνει η αρχή για την άλλη πόλη, την ανθρώπινη πόλη και όχι της εικονικής πραγματικότητας που ανακοινώθηκε από τη δημοτική αρχή με την συγκεκριμένη προμελέτη. Αυτή είναι η ιδεολογική μας διαφορά με τους τεχνοκράτες του δήμου κατ’ εντολή των πολιτικών προϊσταμένων τους. Το ΤΕΕ οφείλει εάν θεωρεί ότι το έργο αυτό υπερβάλει των δεδομένων της πόλης και των αναγκών των πολιτών, να παρέμβει σε πολλά επίπεδα ως επιστημονικός σύμβουλος του κράτους.
Η παρέμβαση στο τοπίο της περιοχής του πάρκου δεν το βλέπουμε ξεκομμένο από τις δραστηριότητες, την ιστορία της πόλης και τις ανάγκες των πολιτών ούτε και θα δεχθούμε να παραδοθεί στις δυνάμεις της αγοράς για τη δήθεν καλύτερη διαχείρισή του, όπως το παλιό καιρό.
Το Δημοτικό πάρκο πρέπει να γίνει η ψυχή της πόλης στηριζόμενο στη φύση και στη ζωή χωρίς να λειτουργεί αποτρεπτικά στην ενεργητική χρήση από το σύνολο των κατοίκων. Να γίνει όαση ξεγνοιασιάς, άθλησης, αναψυχής και πολιτισμού για μικρούς και μεγάλους.
Η πρόσφατη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου ήταν «σικέ» και δεν πείθουν πλέον κανέναν για το διακύβεβμα που θα υπάρξει εάν ολοκληρωθούν οι αμφίσημοι σκοποί τους.
Δεν θέλουμε να φανταστούμε ότι οι επισκέπτες του πάρκου (του ενιδρύου τελικά) μετά την ολοκλήρωσή του θα φορούν wristbands βραχιολάκια για να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλες τις δραστηριότητες του ιδιώτη που θα εγκατασταθεί (αυτό επιβάλουν τα προγράμματα χρηματοδότησής του) και να ξεκλειδώνουν τις εισόδους των θεματικών τόπων που θα διαμορφωθούν με τη νέα τεχνολογία που είναι σε φάση δοκιμών. Μην δούμε έναν αόρατο φράχτη στη θέση της πολυθρύλητης μάντρας μη προσπελάσιμο για τους δημότες.
Οι επισκέπτες στο Walt Disney World στη Φλόριντα έχουν δοκιμάσει παρόμοια τεχνολογία. Καιρός και στο Αγρίνιο να τα δούμε όλα από τη δημοτική μας αρχή, που τόσο πολύ την ενδιαφέρει να απαλλαγή από το κήπο του βασιλείου της σύγχυσης που βρίσκονται χρόνια τώρα.
Περιμένουμε να δούμε πως θα ξεπεραστεί το σμήνος των εργολάβων (από όλη τη χώρα), που ενδιαφέρονται για το έργο στην άνυδρη εποχή που βιώνουν. Μετά την εξέλιξη αυτή θα οδηγηθεί η δημοτική αρχή σε κατάτμηση του έργου; Τι τελικά σκάπτετε να κάνει;
Εν αναμονή των έργων γιατί από λόγια…
Δείτε εδώ :
*Ο Κώστας Κορδάτος είναι εκπαιδευτικός στο ΕΠΑΛ Καινουρίου, Πρόεδρος ΠΕΤΕΕΜ, ενεργός πολίτης- και διαρκώς διωκόμενος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι αντίστοιχα της ανάρτησης και να μην θίγουν την προσωπικότητα κανενός πολίτη.
Ευχαριστώ για τη Συμμετοχή