Γιατί νοσταλγεί τη Χούντα το 30%;

Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, δηλαδή ο ηγέτης χωρίς τη “βαριά σκιά” του οποίου η Ελλάδα θα είχε δυσκολευτεί εξαιρετικά να κάνει μια αναίμακτη μετάβαση από τη δικτατορία στη Δημοκρατία, πιστώνεται μια φράση που συνοδεύει μέχρι και σήμερα την εθνική διαδρομή του τόπου, με εκνευριστικά κοντινή σχέση με την πραγματικότητα.

“Η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο φρενοκομείο”, είχε πει. Και η δημοσκόπηση της Metron Analysis για την “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, με έμφαση στο εύρημα περί της…
ανοχής, αν όχι νοσταλγίας του 30% των ερωτηθέντων για την περίοδο της Χούντας, έρχεται να επιβεβαιώσει τη διαχρονικότητα της ρήσης Καραμανλή.

Οι Έλληνες, έστω το 1/3 αυτών, δεν έγιναν φυσικά ξαφνικά “χουντικοί”. Σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας, αγωνίας για την καθημερινότητα, απουσίας οράματος και φιλοδοξίας για το αύριο, και μιας ακατανίκητης επιθυμίας να τιμωρηθεί το πολιτικό σύστημα, αφού πρώτα απαξιωθεί, οι “αιρετικές” απαντήσεις έρχονται αυθόρμητα.

Χωρίς κανείς να σκεφτεί τις συνέπειες. Χωρίς να κάνει την απαραίτητη “στάθμιση” συμφερόντων και αξιακών προτεραιοτήτων. Χωρίς να επιτρέψει στην ιστορική μνήμη να ορθώσει τον αναγκαίο, και εκκωφαντικό αντίλογό της.

Μια κοινωνία που περνάει από την απογοήτευση στον θυμό, όπως μοιάζει να είναι σήμερα η ελληνική, προσφέρεται για απαξιωτικές γενικεύσεις και ισοπέδωση. Δυο επιμέρους ερωτήματα άλλωστε, εξηγούν ίσως λίγο περισσότερο το “γιατί”. Χωρίς όμως να το δικαιολογούν. Το 59% θέτει θέμα ασφάλειας, και το 46% θέμα διαβίωσης.

Για το πρώτο, μπορεί κανείς να αναζητήσει και να βρει μια σειρά από επιχειρήματα και αιτίες που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στην απώλεια του αισθήματος ασφάλειας. Ο καθένας για τον εαυτό του και για την οικογένειά του.

Για το δεύτερο, είναι το… Μνημόνιο, φυσικά, όπως θα έλεγε παραφρασμένα η επικοινωνιακή ομάδα του Μπιλ Κλίντον. Το Μνημόνιο που τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια επέβαλε στη χώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τον Γιώργο Παπανδρέου να εκφωνεί το μοιραίο διάγγελμα από το Καστελόριζο.

Η Ελλάδα στα χρόνια του Μνημονίου λοιπόν, τείνει να χάσει ακόμη και την ιστορική μνήμη της. Και μπροστά στην αγανάκτηση για μια καθημερινότητα που έγινε αφόρητη, να ξεχάσει ακόμη και τι σημαίνει δικτατορία. Τι σημαίνει να στερείται κανείς την ελευθερία του. Τι σημαίνει να τον κυβερνούν με τη δύναμη των όπλων.

Προφανώς και δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουμε. Και αυτό πρέπει να το καταλάβει καλά η Ευρώπη. Ναι, η ίδια “υπερδύναμη” που ακόμη συγκινείται βλέποντας την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, διαβάζοντας για τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, κατανοώντας ότι σχεδόν κάθε “μεγάλη ιδέα” που συνοδεύει μέχρι σήμερα τον ευρωπαϊκό και όχι μόνο πολιτισμό, γεννήθηκε σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη μας.

Γιατί φαίνεται ότι δεν έχασαν μόνο οι Έλληνες την ιστορική μνήμη τους. Αλλά και οι Ευρωπαίοι απώλεσαν το αξιακό κριτήριό τους. Χάθηκαν κάπου ανάμεσα στους… αριθμούς. Ξέχασαν ότι την πρόοδο τη φέρνουν οι άνθρωποι.