«Απέναντι στην Απεργία της ΟΛΜΕ, θα κριθεί και η στάση της κοινωνίας. Αλλά πάνω από όλα η στάση του Συνδικαλιστικού κινήματος και κυρίως της ΑΔΕΔΥ.

Όταν η μεγαλύτερη ομοσπονδία του Δημοσίου προκηρύσσει απεργία, με τον κίνδυνο της επιστράτευσης δεν μπορεί η ΑΔΕΔΥ να κωφεύει. 

Μερί σήμερα υπήρχε, η ανοχή απέναντι στην ΑΔΕΔΥ. Αυτή τελείωσε. Εδώ και τώρα πρέπει να πάρει θέση. Να καλέσει σε απεργία διαρκείας αντιγράφοντας το πρόγραμμα της ΟΛΜΕ. Κάθε άλλη στάση θα είναι «προδοσία» των αγώνων των εργαζομένων. Και το μόνο βήμα σε αυτή την περίπτωση θα είναι η αποχώρηση των συνδικαλιστών της αριστεράς, η αποχώρηση της ΟΛΜΕ και η Διάλυση της». 

Του ΑΚΗ ΚΑΤΣΟΥΛΑ 

Με επιστράτευση θα απαντήσει η Κυβέρνηση στην εξαγγελθείσα απεργία των εκπαιδευτικών. Είναι φανερό ότι το Υπουργείο Παιδείας αισθάνεται ότι δεν.........

μπορεί να σταματήσει την απεργία των καθηγητών ούτε μέσω της παραπληροφόρησης και της συκοφαντίας που έχουν εξαπολύσει τα φιλοκυβερνητικά παπαγαλάκια των ΜΜΕ. 

Είναι φανερό ότι αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ενεργοποιήσει τους γνωστούς κοινωνικούς αυτοματισμούς για να καταστείλει την απεργία των καθηγητών

Είναι φανερό ότι αισθάνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών, καθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο αποφασισμένη στο να δώσει τη μάχη.

Είναι φανερό ότι φοβάται μήπως το πράγμα ξεφύγει και από τη φαινομενική ακινησία «μια σπίθα ανάψει φωτιά στον κάμπο»... 

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προχωρά με μεγάλη ταχύτητα το σχέδιο της για την αντιδραστική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα, με προμετωπίδα σε αυτή τη φάση, τη βίαιη εξάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Το σχολείο της αγοράς δείχνει το αποκρουστικό πρόσωπό του σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς. 

Η απεργία της ΟΛΜΕ δεν είναι κλαδική απεργία… Αφορά όλη την κοινωνία… 

Το 2009 η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθούσε να μας πείσει ότι το ελληνικό πρόβλημα οφείλεται στην «κρίση χρέους». Στοχοποίησε τους δημοσίους υπαλλήλους και προχώρησε σε ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. 

Η απελευθέρωση των απολύσεων, η μερική απασχόληση, η ελαστική εργασία, οι μειώσεις μισθών υπήρξαν ακρογωνιαίοι λίθοι αυτής της επίθεσης. 

1.207 απολύσεις καθημερινά είχαμε τον Οκτώβρη του 2012 στον ιδιωτικό τομέα. 1 στις 2 επιχειρήσεις απόλυσαν εργαζόμενους το 2012. 26,8% έφτασε η ανεργία το 2012 (60% στους νέους), δηλαδή 1.345.715 καταγεγραμμένοι άνεργοι. 

Κι όλα αυτά ενώ δεν έχουν ακόμη μπει σε πλήρη εφαρμογή τα μέτρα των απολύσεων στο δημόσιο (κατάργηση φορέων, οργανικών θέσεων, υποχρεωτικές μεταθέσεις, «αξιολόγηση» κ.λπ.), που έχουν στόχο να εκδιωχθούν τα επόμενα χρόνια 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή περίπου το 16%! Και χωρίς να υπολογίζουμε την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, που εντατικοποιεί την εργασία τους, υποβαθμίζει το εκπαιδευτικό έργο και δείχνει την πόρτα της απόλυσης σε 13.000 εκπαιδευτικούς. 

Τα χειρότερα τα έχουμε μπροστά μας, μιας και η ύφεση παρατείνεται, η «θεραπεία σοκ» αυξάνει την ανεργία και η «ανάπτυξη» που υπόσχονται αφαιρεί αντί να προσθέτει θέσεις εργασίας. 

Και όλα αυτά γιατί στόχος της παραγωγής και του κράτους δεν είναι οι ανάγκες του σύγχρονου εργαζόμενου ανθρώπου αλλά η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Όσο η αγορά και το κέρδος καθορίζουν την παραγωγή, όσο τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί, τον καρπώνονται οι λίγοι, η πραγματικότητα αυτή θα επανέρχεται. 

Πώς το περίπου 1,5 εκατομμύριο ανέργων θα βρει δουλειά και θα ζούμε όλοι αξιοβίωτα; Είναι εφικτό να μη γίνει καμιά απόλυση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; 

«Απέναντι στην Απεργία της ΟΛΜΕ, θα κριθεί και η στάση της κοινωνίας. Αλλά πάνω από όλα η στάση του Συνδικαλιστικού κινήματος και κυρίως της ΑΔΕΔΥ. 

Όταν η μεγαλύτερη ομοσπονδία του Δημοσίου προκηρύσσει απεργία, με τον κίνδυνο της επιστράτευσης δεν μπορεί η ΑΔΕΔΥ να κωφεύει. 

Μερί σήμερα υπήρχε, η ανοχή απέναντι στην ΑΔΕΔΥ. Αυτή τελείωσε. Εδώ και τώρα πρέπει να πάρει θέση. Να καλέσει σε απεργία διαρκείας αντιγράφοντας το πρόγραμμα της ΟΛΜΕ. Κάθε άλλη στάση θα είναι «προδοσία» των αγώνων των εργαζομένων. Και το μόνο βήμα σε αυτή την περίπτωση θα είναι η αποχώρηση των συνδικαλιστών της αριστεράς, η αποχώρηση της ΟΛΜΕ και η Διάλυση της».