Τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε το πιο κρίσιμο μάθημα της ζωής μας.

Αν όχι τώρα, πότε; 

Αν όχι εμείς, ποιοι; 

Τώρα ήρθε η ώρα να δώσουμε το πιο κρίσιμο μάθημα της ζωής μας. Το μάθημα της αξιοπρέπειας. 

Εδώ και τρία χρόνια παρακολουθούμε με σκυμμένο το κεφάλι τον εξευτελισμό μας, εργασιακό και συμβολικό. Δουλεύουμε σε ένα δημόσιο σχολείο που εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο χάρη στις δικές μας προσπάθειες, με μαθητές που τους έχουν κλέψει την ελπίδα, την παιδικότητα και τους έχουν αναγκάσει να ζουν μαζί με τις οικογένειες τους την εξαθλίωση. Στηρίζουμε τους μαθητές με όλες μας τις δυνατότητες, επαγγελματικές και ανθρώπινες. Τους αποχαιρετούμε όταν ......φεύγουν μαζί με τις οικογένειές τους που μεταναστεύουν για την επιβίωση. 

Ανεχόμαστε, λες και χρωστάμε σε κανέναν το διορισμό μας, να μας λοιδορούν ως τεμπέληδες, ασυνείδητους και αναίσθητους. Ποιοι; Όλοι εκείνοι που οδήγησαν την κοινωνία σε εξαθλίωση και με ακόμα μεγαλύτερο πάθος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των μίντια, που είναι συνυπεύθυνος με τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στο έγκλημα ενάντια σε όλη την εργαζόμενη κοινωνία. 

Ακούμε τους μεγαλοδημοσιογράφους – εντολοδόχους των εργολάβων και των εφοπλιστών να κόπτονται για το ηθικό των μαθητών μας που δίνουν εξετάσεις. Δεν τους επιτρέπουμε να πιάνουν στο στόμα τους τις ανάγκες των μαθητών. Έχουν κάνει τα πάντα για να τους καταστρέψουν το μέλλον. 

Ξέρουμε ότι τα παιδιά, που δεν είναι μόνο των γονιών τους, είναι και δικά μας παιδιά, καταλαβαίνουν ότι οι δάσκαλοί τους δεν πρέπει να είναι δουλικά και φοβισμένα ανθρωπάκια. Ξέρουν ότι εμείς που τους διδάσκουμε ότι πρέπει να στηρίζουν το διπλανό τους στα δύσκολα και να στέκονται δίπλα στον αδύναμο, δεν πρέπει τώρα να γυρίσουμε την πλάτη στους 10.000 συναδέλφους μας αναπληρωτές που απολύονται και αποκλείονται οριστικά από το όνειρό τους να διδάξουν στο δημόσιο σχολείο. Ίσα ίσα, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να δουλεύουν μαζί μας ιδότιμα. Αντιλαμβάνονται οι μαθητές μας ότι δεν είναι τίμιο να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους όταν ένας στους τέσσερις ή ένας στους πέντε από μας θα αναγκαστεί να ξεσπιτωθεί, να ζει μακριά από την οικογένειά του, με πενιχρό εισόδημα και τροφή στις λέσχες. Καταλαβαίνουν τα παιδιά ότι δεν πρέπει οι συμμαθητές τους, που έρχονται πίσω από αυτούς, να έχουν ένα σχολείο ακόμα χειρότερο, με 30 παιδιά στην τάξη ή ακόμα όλο και πιο συχνά να αναγκάζονται να ταξιδεύουν 30-40 χλμ κάθε μέρα για να πάνε στο σχολείο. Και πολλοί από αυτούς να σταματάνε, αφού το σχολείο θα έχει εξετάσεις πολύ αυστηρές για αυτούς, αν είναι λίγο κουμπούρες, αυτοί που είναι κιόλας οι πιο φτωχοί. Δε θέλουν οι μαθητές μας τα παιδιά να αναγκάζονται 15 χρονών να μπαίνουν απροστάτευτα στη ζούγκλα της απλήρωτης εργασίας ή της ανεργίας. 

Και οι γονείς ποιους θα πιστέψουν; Τους δασκάλους των παιδιών τους ή τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Θα πιστέψουν ξανά αυτούς που τους λένε πως «έρχεται η ανάπτυξη» όταν δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα και τη θέρμανση για τα παιδιά τους; Θα ακούσουν εκείνους που ήταν απέναντι και στους δικούς τους δίκαιους αγώνες; 

Θα έρθουν μαζί μας. Ξέρουν ότι ο αγώνας μας είναι και δικός τους. 

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΟΛΑ. 

Για το δημόσιο σχολείο. 

Για την αξιοπρέπειά μας. 

Για τη ζωή που μας κλέβουν. 

Ντόνια Αβραμίδου