ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ‏

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΣΤΑΣΟΥ ΟΡΘΟΣ!

Είναι άλλο πράγμα να διδάσκεις στην ιστορία, πως απάντησαν σε διλήμματα ζωής, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που μετά τους έντυσαν με τις δάφνες των ηρώων. Κι άλλο να πρέπει εσύ να απαντήσεις, για τη δική σου ζωή! Έρχεται όμως στη ζωή του καθένα μας, μια τέτοια στιγμή!

4-5 Σεπτέμβρη οι καθηγητές σε Γενικές Συνελεύσεις, για άλλη μια φορά, αποφάσισαν απεργία διαρκείας .

Η ώρα της προσωπικής ευθύνης έχει  φτάσει.  Τον ύπνο μας δεν πρέπει άλλο να τον χαλάει  ο φόβος και το άγχος για το που θα βρεθούμε αύριο. Αν θα είμαστε οι επόμενοι της διαθεσιμότητας-απόλυσης.  Αν θα πάρουμε το βαλιτσάκι μας για άλλη γη γι άλλα μέρη. Αν......

σήμερα μπορούμε να διδάξουμε το ένα μάθημα και αύριο όχι.  Αν  σήμερα διδάσκουμε σε ένα σχολείο και αύριο σε δύο ή και τρία, γιατί θ’ αυξάνουν οι μαθητές σε κάθε τμήμα κι εμείς θα πλεονάζουμε. Δεν μπορούμε να «εκτιμάμε» το συνάδελφο του διπλανού γραφείου με βάση τα μόρια  και τις περγαμηνές του, με το ερώτημα αν «θα είμαι εγώ που θα φύγω ή αυτός». Πως θα μπούμε στην  τάξη, όταν ξέρουμε πως 15.000 μαθητές  μας πετάχτηκαν έξω από τα σχολεία τους ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν βίαια ειδικότητα. Όταν ξέρουμε πως χιλιάδες μαθητές θα το εγκαταλείψουν, έστω κι αυτό το κουτσουρεμένο, πληγωμένο και λειψό σχολείο,  για να οδηγηθούν στη μερική κατάρτιση  και τη μαθητεία. Να σπρωχτούν δηλαδή σε ένα μέλλον απλήρωτης παιδικής εργασίας, εκεί που το μόνο «μορφωτικό εφόδιο» που θα πάρουν θα είναι η υποταγή στον εργοδότη και η προετοιμασία  τους για να γίνουν οι σύγχρονοι δούλοι του 21^ου αιώνα.

Η δουλειά μας έχει βαρύ φορτίο. Όχι γιατί  το αποδεικνύει η  ΟΥΝΕΣΚΟ, δείχνοντας πόσες ώρες γραφείου αντιστοιχούν  σε μία διδακτική ώρα, αλλά γιατί το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία. Η εκπαίδευση ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί- παιδεία –ελευθερία .

Ο δάσκαλος μπαίνει μέσα στη τάξη  έχοντας χρέος. Αυτό το χρέος πρέπει να ξεπληρώσουμε εμείς και όχι το χρέος στους δανειστές και τις τράπεζες, που θέλουν οι κυβερνώντες.

Έχουμε χρέος να απεργήσουμε γιατί:

Τα σχολεία  πρέπει να  ξεκινήσουν με όλους τους συναδέλφους που βγήκαν σε διαθεσιμότητα-απόλυση, που οδηγήθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο στις υποχρεωτικές μετατάξεις, με τους χιλιάδες αναπληρωτές που πετάχτηκαν εκτός. Για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση. Γιατί πολλά παιδιά του κόσμου αλλά και το δικό μας παιδί μπορεί να είναι πτυχιούχος ή φοιτητής καθηγητικής σχολής και δεν θα δει  ποτέ την πόρτα του σχολείου. Γιατί δεν θα μπορούμε να το κοιτάξουμε στα μάτια αν δεν κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε το κακό.

Οι μαθητές μας στην τεχνική εκπαίδευση πρέπει να επιστρέψουν στα θρανία τους, στις ειδικότητες που διάλεξαν. Να μην επιτρέψουμε να κάνουν  έκπτωση στα όνειρα τους. Να γίνουν λεία στα χέρια των σχολαρχών για νέα κέρδη.

Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία είναι δικαίωμα όλων  και δεν το απεμπολούμε στο  όνομα  της  καπιταλιστικής κρίσης  και της ανάπτυξης,  με  1,5 εκατομμύρια ανέργους  να οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο. Θα δώσουμε τη μάχη με το βλέμμα  στραμμένο στους άνεργους  και απλήρωτους  γονείς των μαθητών μας . Η νίκη του δικού μας αγώνα θα ανοίξει δρόμο για όλη την κοινωνία. Οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν ποτέ συντεχνία.

Ο μισθός μας λεηλατείται, οι συντάξεις κόβονται, η δημόσια δωρεάν υγεία  διαλύεται. Και αν σήμερα  φοβόμαστε, πως θα τα βγάλουμε πέρα, αν χάσουμε  το μισθό με την απεργία, αύριο μπορεί να μην τον έχουμε καθόλου. Γιατί και όποιος τον έχει, ξέρει καλά, ότι με τα χαράτσια, τους φόρους και την ακρίβεια δε φτάνει ούτε για την επιβίωση. Αλλά και γιατί το ψωμί της δικής μας οικογένειας, δεν είναι πολυτιμότερο από του διπλανού μας.  Όταν θα επιτρέψουμε την δουλεία του 21^ου αιώνα, δούλοι θα είμαστε και εμείς, και ας διδάσκουμε πως η δουλεία έχει καταργηθεί .

Το δημόσιο σχολείο μεταλλάσσεται με το νέο νόμο για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Το Λύκειο μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο που θα αποβάλλει ως ξένο σώμα τους  αδύναμους μαθητές  που δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Νέο ΓΕΛ, πιο επιλεκτικό, πιο ταξικό. Η μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ το αποδεικνύει περίτρανα. Αυτό σημαίνει νέα συγχώνευση σχολικών μονάδων νέες  υπεραριθμίες. Η Τεχνική εκπαίδευση οδηγείται απευθείας στην αγκαλιά της αγοράς εργασίας, με κατακόρυφη μείωση της γενικής παιδείας  και τα αναλυτικά  προγράμματα  των ειδικοτήτων  να αλλάζουν κάθε έξι χρόνια για να προσαρμόζονται στις καταρτίσεις που χρειάζονται οι επιχειρήσεις. Και αν η ειδικότητα σου, εσένα συνάδελφε του ΕΠΑΛ, δεν έχει αξία για αυτούς πια, μη σκεφτείς πως κάποιος θα σε λυπηθεί και θα σε βολέψει. Πολλές φορές μας  έκλεισαν το μάτι φιλικά, κέρδισαν πολιτικό χρόνο και μας την έφεραν.

Το δημόσιο σχολείο το πονάμε εμείς οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που προσπαθούμε να το κρατήσουμε όρθιο. Το πονάνε χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που ξέρουν πως το πισωγύρισμα στην  Παιδεία  θα είναι  χτύπημα για όλη την κοινωνία. Ο σεβασμός της κοινωνίας προς τους εκπαιδευτικούς θα κατακτηθεί, όχι μπαίνοντας  και κάνοντας μάθημα  μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αλλά στον αγώνα  για τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για τη μόρφωση και το μέλλον των μαθητών μας. Η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα και η αγωνιστική ενότητα μας θα σπάσει το βρώμικο πόλεμο της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει από  τη βαρβαρότητα που ζει. Τα μάτια των μαθητών μας και οι προσδοκίες των ανθρώπων στρέφονται πάνω μας.

Δεν μπορεί  για τη ζωή  μας να  αποφασίζει   η κυβέρνηση η Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε  να είμαστε οι παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Για τα κέρδη τους και τις ζημιές τους. Εμείς αγωνιζόμαστε για μια  αξιοβίωτη και αξιοπρεπή ζωή. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς, ενώ αυτοί δεν μπορούν  να ζήσουν χωρίς εμάς.

Αυτός   ο  αγώνας θα είναι δικός μας κόντρα στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Εμείς τον αποφασίσαμε  μέσα από τις Γ.Σ, χωρίς να υπάρχει κεντρική πρόταση. Εμείς θα τον οργανώσουμε και θα τον περιφρουρήσουμε μέσα από τις απεργιακές επιτροπές και τα απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης. Όλα τα σχολεία πρέπει να μείνουν κλειστά. Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε όρους νίκης,  πρέπει να μπούμε όλοι στην απεργία χωρίς ταλαντεύσεις.

Γιατί όποιος σκεφτεί να σπάσει  την απεργία θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει στους μαθητές του, από το λεξικό του γνωστού κ Μπαμπινιώτη τι σημαίνει «απεργοσπάστης». Όποιος επενδύσει στην ήττα της απεργίας, για να δικαιώσει την ταλάντευσή του, να θυμάται ότι η ήττα θα είναι βαριά για όλους .

Ξέρουμε πως ο αγώνας δεν είναι μια ζαριά, δεν είναι εύκολος. Ξέρουμε πως έχουμε πολλά εμπόδια να προσπεράσουμε. Το πρώτο ίσως και δυσκολότερο είναι να μάθουμε ξανά να κρατάμε το χέρι του  διπλανού μας και να του έχουμε εμπιστοσύνη, γιατί χρόνια  τώρα το χουμε ξεχάσει. Ήρθε όμως η ώρα να τολμήσουμε και απέναντι στα διλήμματα της ανημπόριας που μας βάζουν, αυτοί που ανήμπορους και σκυφτούς μας θέλουν, να μην υποκύψουμε. Να σταθούμε ορθοί, ο ένας δίπλα στον άλλον κι όχι απέναντι, ανεμίζοντας τις σημαίες ενός αποφασιστικού αγώνα. Του δικού μας αγώνα!