ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΥΡΙΖΕΙ ΚΑΜΜΕΝΗ ΣΑΡΚΑ

Της Μ. Τζιαντζή

Τι σχέση μπορεί να έχουν το Πράτο της Τοσκάνης, το Αιγάλεω και η Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης;

Στις 8 Μαρτίου 2011 έξι Κινέζοι απανθρακώθηκαν σε ένα τριώροφο κατάστημα με είδη ρουχισμού στο Αιγάλεω. Το μαγαζί ήταν στο ισόγειο, το υπόγειο και ο πρώτος όροφος ήταν αποθήκη, ενώ ο δεύτερος όροφος ήταν το αυτοσχέδιο υπνωτήριο έμεναν η τετραμελής οικογένεια που κρατούσε την επιχείρηση και δύο......
συμπατριώτες τους. Η πυρκαγιά συνέβη την ώρα που κοιμόντουσαν. Εύφλεκτα τα υλικά, υψηλές οι θερμοκρασίες, πολλές οι αναθυμιάσεις, οι Κινέζοι δεν πρόλαβαν να κατεβούν τη σιδερένια σκάλα υπηρεσίας που οδηγούσε στο ισόγειο.

Σήμερα, 2 Δεκεμβρίου 2013, διαβάζουμε για εφτά ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και τρεις που τραυματίστηκαν από πυρκαγιά που ξέσπασε την Κυριακή σε εργοστάσιο ενδυμάτων κινεζικής ιδιοκτησίας σε μια βιομηχανική ζώνη στην ιταλική πόλη Πράτο, κοντά στη Φλωρεντία. Έντεκα Κινέζοι εργάτες κοιμόντουσαν σε ένα αυτοσχέδιο υπνωτήριο, σε ένα χώρο με μικρά διαμερίσματα που χωρίζονταν από χαρτόνι πάνω από μια αποθήκη. Και στο Αιγάλεω και στο Πράτο οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν, δεν μπόρεσαν να διαφύγουν.

Την ίδια μέρα που εφτά Κινέζοι έχαναν τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις στην Τοσκάνη, μια 13χρονη έφηβη από τη Σερβία επίσης «παγιδεύτηκε» και έχασε τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη από μαγκάλι, από το φονικό μονοξείδιο του άνθρακα. Μαζί με τη μητέρα της έμεναν στην Ξηροκρήνη, μια ιστορική συνοικία της πόλης, σε ένα διαμέρισμα δίχως ηλεκτρικό ρεύμα. Έτσι, το πρωτόγονο μαγκάλι ήταν το μοναδικό μέσο θέρμανσης. Η αστυνομία, πάντως, έδρασε ακαριαία, συλλαμβάνοντας την 54χρονη μητέρα, όπως διαβάζουμε.

Τα περιβόητα sweatshops, τα εργοστάσια-κάτεργα που λειτουργούν με όρους 19ου αιώνα (από την άποψη της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης) δεν βρίσκονται πια μόνο στην Κίνα. Βρίσκονται εδώ, στην πολιτισμένη Δύση, στην κοιτίδα της Αναγέννησης, ενώ πληθαίνουν οι Έλληνες που εξαναγκάζονται να εργαστούν με τον κινέζικο τρόπο, σαν υποζύγια. Έτσι γράφονται τα success stories, έτσι φτάνουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα και μπαίνουμε στο δρόμο της ανάπτυξης.

«Το μέλλον μάς χαμογελά με σάπια δόντια», έλεγε ένα σύνθημα, γραμμένο σε τοίχο στη δεκαετία του '90. Δεν ξέρω για το μέλλον, όμως το παρόν μυρίζει καμένη σάρκα.

-------------------------------------------------------