Ζούμε στους καιρούς της γαλλικής επανάστασης και των ιακωβίνων", μου είπε - μάλλον θλιμμένα - ένας φίλος μου, όταν τον ρώτησα την άποψή του για την ποινή των ισοβίων που επεβλήθη στον πρώην δήμαρχο, τον Παπαγεωργόπουλο. "Το αίμα φέρνει τη δίψα για αίμα, δεν υπάρχει πολιτική ατζέντα, μόνο πάθος για αίμα", πρόσθεσε. Δεν απάντησα, δεν είχα κάτι να προσθέσω. Συμφώνησα σιωπηλά και εξίσου θλιμμένα. Άραγε, αν είναι η ανώτατη ποινή που επιβάλλεται με τέτοια ευκολία για τέτοιου είδους αδικήματα, αναρωτιέμαι, το πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα .....αδικήματα κατά της ζωής, οι φόνοι. Στο εκτελεστικό απόσπασμα οι φονιάδες, να υποθέσω. Και τα άλλα τα ειδεχθή; Βιασμοί μετά φόνου, κατά συρροήν φονιάδες, απαγωγείς, παιδεραστές, όλοι αυτοί, τι; Θα λυντσάρονται δημόσια για παραδειγματισμό; Θα τους φτύνει το πλήθος έπειτα από τελετουργία;
Είμαι θλιμμένος σήμερα, όχι γιατί καταδικάστηκε ένας αθώος. Δεν ήταν αθώος. Όχι γιατί καταδικάστηκε κάποιος που συμπαθούσα. Δεν τον συμπαθούσα, δεν τον ψήφισα, ποτέ δεν τον αισθάνθηκα δήμαρχό μου. Είμαι θλιμμένος επειδή - μέσα στο κλίμα της κρεμάλας, που συστηματικά καλλιεργείται - όλο και περισσότερο τα ατομικά δικαιώματα, η αναλογία του αδικήματος με την ποινή και η βασική μας αρχή πως η Δημοκρατία δεν εκδικείται αλλά παραδειγματίζει, θρυμματίζονται στο βωμό μιας εύκολης επίδειξης απόλυτης εξουσίας. Δεν μ’αρέσουν αυτοί οι καιροί, που η ανθρώπινη φύση υποβαθμίζεται σε είδηση, σε θέαμα προς τέρψην του αδηφάγου πλήθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι αντίστοιχα της ανάρτησης και να μην θίγουν την προσωπικότητα κανενός πολίτη.
Ευχαριστώ για τη Συμμετοχή