Το παραμύθι της διαπραγμάτευσης εντός ευρώ τελείωσε. Έξοδος από την ευρωζώνη - Σχέδιο Β τώρα!

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τρία χρόνια μνημονιακής καταστροφής και τρία χρόνια μεγάλων λαϊκών αγώνων, πολιτικών και εκλογικών ανατροπών, φτάνουν σε ένα σημείο καμπής. Επί τρία χρόνια το υπηρετικό προσωπικό των μνημονίων προπαγάνδιζε το δίλημμα μνημόνιο ή

καταστροφή, και ταύτιζε την καταστροφή με την έξοδο από την ευρωζώνη. Η καταστροφή πλέον είναι συνώνυμη με την παραμονή στο ευρώ. Επί τρία χρόνια στο αντιμνημονιακό κίνημα προπαγανδίζεται η άποψη ότι μπορείς να καταργήσεις το μνημόνιο χωρίς να αποχωρήσεις από την οικονομική και νομισματική θηλιά της ΕΕ. Και από τον ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε τιτάνια μάχη για να ποτιστεί η λαϊκή συνείδηση ότι υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις που θα... μας βγάλουν δήθεν από το μνημόνιο παραμένοντας όμως στην Ευρωζώνη.

Στο νωπό έδαφος της κυπριακής τραγωδίας αυτή η μυθολογία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Χρεοκόπησε. Γελοιοποιήθηκε. Συμβάλλοντας όμως ανυπολόγιστα στην τρομοκρατία του μονόδρομου που έχουν επιβάλει η τρόικα και η τρικομματική. Η “διαπραγμάτευση εντός ευρώ” δεν είναι διαπραγμάτευση. Στην καλύτερη περίπτωση είναι φαντασίωση. Στη χειρότερη περίπτωση είναι εξαπάτηση. Σε κάθε περίπτωση οδηγεί στη σφαγή κρατών και λαών.

Η διαπραγμάτευση εντός ευρώ τηρήθηκε κατά γράμμα στην Κύπρο: Να αμφισβητείται δηλαδή η τρόικα και να μην περνούν οι αποφάσεις του Eurogroup, μέχρις του σημείου να τεθεί στο τραπέζι η απειλή εξόδου από την Ευρωζώνη, μέσω διακοπής της χρηματοδότησης ή της τραπεζικής ρευστότητας. Τότε, μνημονιακές κυβερνήσεις και αντιμνημονιακά κόμματα κάνουν μεταβολή, γιατί ουδείς έχει τολμήσει να πει την απλή, λογική, αναμφισβήτητη αλήθεια. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ευρώ. Ή μάλλον για να ζήσουμε πρέπει να βγούμε από το ευρώ. Η πολιτική της “εντός ευρώ διαπραγμάτευσης” οικοδομήθηκε στην Ελλάδα, αλλά δοκιμάστηκε στην Κύπρο, στο πεδίο της πραγματικότητας, αφήνοντας πικρή γεύση. Όχι μόνο επικράτησε ακόμα χειρότερη “λύση” από την αρχική απόφαση του Eurogroup, αλλά σκόρπισε απλόχερα την απογοήτευση.

Τι άλλο θα περιμένουμε για να το τολμήσουμε; Πόσο ακόμα θα υπομένουμε τον αργό θάνατο; Ή υπό την τρόικα, ή έξω από το ευρώ. Το δίδαγμα είναι πικρό, αλλά πραγματικό. Η τρικομματική κυβέρνηση επιλέγει το πρώτο. Τα λαϊκά στρώματα οφείλουν να επιλέξουν το δεύτερο. Και η Αριστερά πρέπει να πάψει να παίζει με τον ανύπαρκτο τρίτο δρόμο που βρίσκεται στη φαντασία των αθεράπευτων ευρωπαϊστών. Ο τρίτος δρόμος πέθανε. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρχε. Δρόμος εκτός τρόικας σημαίνει δρόμος εκτός ευρώ. Η ολοκληρωτική και ατιμωτική υποχώρηση του κυπριακού αστισμού που αρχικά αντιτάχθηκε κάθετα, για λόγους επιβίωσής του, στην αρχική απόφαση του Eurogroup, δείχνει ότι όσο δεν αμφισβητείται το όριο της παραμονής στην Ευρωζώνη, κοινωνίες και κράτη θα πληρώνουν ανυπολόγιστο φόρο αίματος στην Γερμανικού τύπου ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ.

Αυτό το σαρωτικό, εκκωφαντικό και ταυτόχρονα οδυνηρό αποτέλεσμα πρέπει να μας θυμίσει την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που διατυπώνεται εδώ και καιρό. Επί τρία χρόνια ακούμε ότι αν υπάρξει πολιτική βούληση και πραγματική διαπραγμάτευση από ανυποχώρητους διαπραγματευτές, η Μέρκελ θα υποχωρήσει. Ότι ο Σόιμπλε θα τρομοκρατηθεί. Ότι θα πετάξουμε το μπαλάκι στον αντίπαλο. Ότι αυτός θα αποκτήσει το πρόβλημα που σήμερα έχουμε εμείς. Ότι ο φόβος θα αλλάξει στρατόπεδο. Ότι η ΕΚΤ και το Eurogroup μπλοφάρει. Ότι δεν θα αφήσουν τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Ότι δεν θα οδηγήσουν καμιά χώρα εκτός ευρώ γιατί το κόστος είναι ανυπολόγιστο.

Εκτιμήσεις που έπεσαν ολοκληρωτικά έξω και αφήνουν έκθετους τους εμπνευστές τους, πολιτικούς και οικονομολόγους. Το δίλημμα που θέτει η υπο γερμανική ηγεμονία Ευρώπη είναι πραγματικό και είναι σαφές: Ή θα γίνει η Ευρωζώνη ζώνη διαρκούς λιτότητας, σκληρής εκμετάλλευσης και Γερμανικής επικυριαρχίας, ή, όσοι δεν θέλουν, θα περάσουν έξω από αυτή.

Το σχέδιο Β και η έξοδος από το ευρώ πολεμήθηκε όσο τίποτα από τον ελληνικό αστισμό, τα ΜΜΕ της διαπλοκής, τα μνημονιακά κόμματα. Ακούσαμε για λόμπι της δραχμής αλλά είδαμε μόνο τη μαφία του ευρώ, με αρχινονούς τους Γερμανούς βιομηχάνους και τραπεζίτες. Μας τρομοκράτησαν για καταστροφές, σεισμούς, λοιμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Μας είπαν για κλειστές τράπεζες, ουρές στα ATM, άδεια ράφια. Αλλά τα είδαμε στην εντός ευρώ διαπραγματευόμενη Κύπρο. Μας είπαν για υποτίμηση, φτώχεια, ανεργία, οικονομική κατάρρευση, ελλείψεις σε φάρμακα και πετρέλαιο. Αλλά τα είδαμε στην εντός ευρώ μνημονιακή Ελλάδα. Η κοινωνική καταστροφή είναι εδω. Μαζί με την πολιτική εξάρτηση και την εθνική αναξιοπρέπεια.

Το σχέδιο Β και η έξοδος από το ευρώ χλευάστηκε και από την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση. Λούζοντας με χαρακτηρισμούς όσους μιλούσαν για το εθνικά, κοινωνικά και πολιτικά αναγκαίο βήμα της εξόδου από την Ευρωζώνη. Μας είπαν ότι η έξοδος είναι καταστροφή. Ότι είμαστε με την εθνική περιχαράκωση. Ότι η αποχώρηση από τη νομισματική και οικονομική φυλακή είναι οικονομισμός. Ότι η συζήτηση για αυτά είναι πλατφορμισμός. Ότι τα ερωτήματα αυτά είναι για πολύ αργότερα. Ότι δεν πιστεύουμε στη δυνατότητα της νίκης και στη δύναμη της διαπραγμάτευσης. Δυστυχώς η Κύπρος αναγκάζει παραδοσιακούς και όψιμους ευρωπαϊστές να καταπιούν αμάσητη την χρεοκοπημένη επιχειρηματολογία τους. Ποτέ άλλοτε μια τόσο αναγκαία πρόταση δεν πολεμήθηκε τόσο πολύ. Με κανένα λογικό επιχείρημα. Παρά μόνο με αφορισμούς. Με απίθανες ιδεοκατασκευές. Με αναμάσημα των επιχειρημάτων του αντιπάλου. Με αναπαραγωγή των φόβων που το ίδιο το σύστημα σκόρπιζε. Το σύνθημα “καμιά θυσία για το ευρώ” ήταν τελικά μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Στην πραγματικότητα ίσχυε “καμμιά αμφισβήτηση για το ευρώ”.

Η κρίση στην Κύπρο και η μετατροπή του Όχι σε Ναι ακριβώς επειδή δεν αμφισβητήθηκε το ευρώ της εθνικής υποτέλειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης μπορεί να έχει θετική διάσταση για τον παρατεταμένο αντιμνημονιακό αγώνα που δίνει ο ελληνικός λαός. Πιθανά να αποκτήσει ιστορική διάσταση για την ανατροπή μιας δομικής αναπηρίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που αφορά την πάση θυσία πρόσδεση στο άρμα της ολοκλήρωσης. Την εβδομάδα του κυπριακού μαρτυρίου υπήρξε μια εντυπωσιακή δήλωση του υποψήφιου του γαλλικού Αριστερού Μετώπου Ζαν Λικ Μελανσόν: “Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην λαϊκή κυριαρχία και σ' αυτήν του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό”. Η τοποθέτηση αυτή για πρώτη φορά αμφισβητεί το ευρώ στην καρδιά της ΕΕ. Η σημασία της έγκειται στο ότι το Γαλλικό Μέτωπο της Αριστεράς δεν είναι το ριζοσπαστικότερο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά ούτε και η Γαλλία είναι η χώρα που πνίγεται περισσότερο από όλες από τη θηλιά της Ευρωζώνης. Και παρά τις όποιες πολλές άλλες διαφωνίες, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι ο Μελανσόν τόλμησε.

Στο έδαφος της κυπριακής τραγωδίας έπεσε και η αυλαία ενός παραμυθιού που ο κυπριακός λαός πλήρωσε ακριβά. Το ερώτημα που τίθεται πλέον για το λαϊκό κίνημα είναι αν θα σκύψουμε το κεφάλι στους αλαλάζοντες μνημονιακούς που τώρα θα κραυγάζουν ότι τελικά όντως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή αν θα απαντήσουμε θαρρετά, ανοικτά, με γνώμωνα την λαϊκή επιβίωση και όχι τα χρεοκοπημένα δόγματα, ότι υπάρχει διέξοδος, με έξοδο από την Ευρωζώνη, διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση. Τα μνημονιακά ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια της τρόικας θα ξαναξεκινήσουν, με νέα καύσιμα να κάνουν πλύση εγκεφάλου για το μάταιο και το επιζήμιο όχι. Εμείς θα πρέπει αυτή τη φορά να απαντήσουμε. Το όχι είναι ατελέσφορο αν λέγεται ως διαπραγματευτική μπαρούφα. Αν εννοείται, ότι παρά τη διαφωνία, θα παραμείνουμε στο σιδηρούν πλαίσιο της Βερολίνου. Το όχι είναι λυτρωτικό, αν φτάσει μέχρι το τέλος. Αν απαντήσει ότι πρώτο και τελευταίο μέλημα είναι η επιβίωση του λαού και της χώρας. Όχι η παραμονή στην Ευρωζώνη ή την ΕΕ.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε ότι “δεν χάσαμε τίποτα και θα νικήσουμε επειδή δεν χάσαμε την ικανότητα να μαθαίνουμε”. Αυτό που μάθαμε τη δύσκολη βδομάδα που πέρασε είναι ότι το Σχέδιο Β είναι ζωτική, επείγουσα ανάγκη. Αλλά δεν είναι λύση ανάγκης. Είναι λύση σωτηρίας. Δεν είναι εναλλακτική για όσους μέχρι σήμερα υπέγραψαν τα πάντα. Αποτελεί αντίθετα την μοναδική επιλογή όσων έχουν δεινοπαθήσει από το σχέδιο Α της παραμονής στην Ευρωζώνη.

Το σχέδιο Β αποτελεί επιλογή κοινωνικής και οικονομικής επιβίωσης. Είναι όμως και επιλογή εθνικής ανεξαρτησίας. Κοινωνικής ανασυγκρότησης. Πολιτικής ανατροπής. Δημοκρατικής επαναθεμελίωσης. Είναι βαθιά πολιτικό αίτημα που σήμερα πρέπει να συσπειρώσει τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις, προς όφελος της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, συνολικά του κόσμου της εργασίας. Στο έδαφος μιας κοινωνικής και εθνικής τραγωδίας, που επιφέρει η υπαγωγή της Κύπρου στην τρόικα, μπορεί να υπάρξει μια ελπιδοφόρα, μετωπική, παλλαϊκή προσπάθεια ανάτασης.

ΠΗΓΗ