Λίγες μέρες πριν τις απολύσεις και ο αντικατοπτρισμός της ατομικότητας

Της Γιούλης Κλοκίδου, καθηγήτρια σε διαθεσιμότητα

Εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα τον Ιούλιο του 2013 προέκυψε μια νέα κατηγορία καθηγητών, οι διαθέσιμοι, όπως λέμε μεταξύ μας. Βέβαια σε διαθεσιμότητα εκτός από καθηγητές έχουν βγει και άλλοι εργαζόμενοι του Δημόσιου Τομέα, αλλά εμείς οι άνθρωποι εγωιστές πάντα μόνο τη δική μας κατάσταση αναγνωρίζουμε ως πρόβλημα, του διπλανού μας μπορεί να περιμένει…

Άρχισαν να προσέρχονται στις συνελεύσεις και στις δράσεις εκτός των άλλων άνθρωποι με μηδενική συλλογική συνείδηση, χωρίς κανένα ίχνος ατομικής ευθύνης, ανυπόμονοι, ανέτοιμοι για να μπουν στον αγώνα αυτόν και να συμμετέχουν για όσο χρειαστεί και όσο βέβαια τους το επιτρέπουν οι δυνάμεις τους, ψυχικές και σωματικές. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί κάποιες συνελεύσεις είχαν μεγάλη συμμετοχή και κάποιες καθόλου. Κατέληξα λοιπόν στο εξής συμπέρασμα: συμμετοχή μεγάλη είχαν οι συνελεύσεις στις οποίες θα δίνονταν οδηγίες από δικηγόρους και αυτές στις οποίες περίμεναν να μάθουν από τα στελέχη της διοίκησης ποιοι θα σωθούν και με ποιον τρόπο. Οι συνελεύσεις στις οποίες έπρεπε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ για το πώς θα δράσουμε για να σωθούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και αυτό να μείνει παρακαταθήκη για την κοινωνία μας και τους μετέπειτα κοινωνικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν, πήγαν άπατες! Θα έλεγα με χιούμορ ότι αυτοί οι συνάδελφοί μας την αίθουσα των συνελεύσεων την αντιλαμβάνονται σαν τον προθάλαμο ενός δικηγορικού γραφείου ή ενός βουλευτικού γραφείου που σαν πελάτες αναθέτουν την υπόθεσή τους σε σίγουρα χέρια, με την απαραίτητη αμοιβή πάντα- δεν είμαστε και μπαταξήδες- χρήματα ή ψήφους.

Ποιος φταίει γι αυτήν την κατάσταση; Μέρες μπορούμε να μιλάμε γι αυτό και κάποτε πρέπει να γίνει. Αυτήν την περίοδο δυστυχώς όμως κάθε στιγμή είναι σημαντική και ο χρόνος πολύτιμος. Ο Βενιζέλος είχε πει κάποτε στο βήμα της Βουλής ότι «την κοινήν γνώμην αν δεν την έχω σύμφωνον, εννοώ να την διαπαιδαγωγήσω και όχι να παρασύρομαι από αυτήν».

Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο ο καθένας να είναι προσηλωμένος, σχεδόν εξαρτημένος, πάνω από το δικό του πρόβλημα και όλο αυτό να γίνεται ακόμα πιο δραματικό προβάλλοντας τα παιδιά του. Είναι θέμα επιβίωσης, σου λέει, τα παιδιά ΜΟΥ θα πεινάσουν, ΕΓΩ πρέπει να σωθώ, να πάρω μία θέση. Για των άλλων τα παιδιά ας πούμε, ας ασχοληθεί άλλος, μπορεί εκείνα τα παιδιά να μην το αξίζουν όσο τα δικά μου.

Η Οικογένεια λοιπόν με τα χαρακτηριστικά της φατρίας ή της φαμίλιας των μαφιόζων είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για το χάλι που έχουμε σαν κοινωνίες ανθρώπων. Όταν ένας ενήλικας που γίνεται γονιός μεταφέρει στα παιδιά, διά της βίας πολλές φορές, ό,τι πιο εγωιστικό, φαύλο, ιδιοτελές, ανέντιμο και μικρονοϊκό κουβαλάει μέσα του, τον αυτιστικό του εαυτό σαν κληρονομιά πολύτιμη που πρέπει το τέκνο του να υιοθετήσει για το ΚΑΛΟ ΤΟΥ, για να είναι ο καλύτερος και όχι απλώς ένας σωστός πολίτης, για να είναι ανταγωνιστικός και όχι συνεργάσιμος συνάδελφος, να κοιτάει μόνο την δουλειά του κι ας καίγεται ο κόσμος γύρω του, αυτός ο γονιός δεν ετοιμάζει έναν πολίτη μιας δημοκρατικής κοινωνίας που λειτουργεί προς όφελος όλων, των δυνατών και των αδυνάτων, αλλά ένα υποκείμενο κατάλληλο για μια κοινωνία ανθρωποφαγική όπως αυτή που ζούμε τα τελευταία χρόνια, νεοφιλελεύθερη, χωρίς ηθικούς φραγμούς, που μετράει τους πολίτες μόνο σαν νούμερα, που δεν διστάζει να περνάει από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας και να τους συνθλίβει χωρίς ενδοιασμούς αφού το να διαθέτει κάποιος υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη θεωρείται αναπηρία. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε κι εμείς οι πτωχοί νεοέλληνες ότι τα παιδιά μας δεν ανήκουν σε μας αλλά στην κοινωνία και ότι έχουμε ευθύνη για το τι είδους πολίτες θα παραδώσουμε! Αυτό το μέλλον που περιμένουμε να δημιουργήσουν τα παιδιά μας το υποθηκεύουμε καθημερινά όταν στις κουβέντες μας προτάσσουμε πάντα το ΕΓΩ, ενώ ξεχνάμε ότι κοινωνία χωρίς ΕΜΕΙΣ δεν μπορεί να υπάρχει με υψηλές απαιτήσεις για δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία και κοινωνικά αγαθά.

Κάτω από την πίεση των εξελίξεων στην εγχώρια και διεθνή πολιτική σκηνή θα ήθελα ο καθένας μας να αφήσει, έστω να αναστείλει μέχρι να του γίνει στάση ζωής, την συντεχνιακή του ταυτότητα και να αγωνιστεί σαν άνθρωπος με σύμμαχό του τον συνάνθρωπο, αλληλέγγυος και όχι αντίπαλος, με λογική και συναίσθημα, έξυπνος και όχι στενόμυαλος. Έναν ενεργό πολίτη που έχει καταλάβει ότι ο εχθρός του δεν είναι ο ΑΛΛΟΣ αλλά αυτά τα κέντρα εξουσίας που ξέρουν πολύ καλά να κινητοποιούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, βάζοντας ομάδες ανθρώπων απέναντι σε άλλες, όπως έκαναν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες στην αρένα προσφέροντας στον όχλο «άρτον και θεάματα».΄Ενας και μοναδικός είναι ο στόχος σ’ αυτό το έργο· ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ που η απαίτηση της εποχής είναι να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο με μονόδρομη κατεύθυνση, την κατεύθυνση των λίγων, των ελαχίστων. Το βάρος των προηγούμενων τριών δεκαετιών επίπλαστης ευημερίας και της αποχής από κάθε είδους αυτοκριτικής και επαναπροσδιορισμού είναι πολύ μεγάλο στις πλάτες μας, αλλά δεν έχουμε καμία ελπίδα σαν κοινωνία;

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι νομοτέλεια κατά καιρούς τα πράγματα να βαλτώνουν, επειδή ο άνθρωπος εύκολα προσεταιρίζεται αυτό που του δίνεται χωρίς να κοπιάσει γι αυτό, ακόμα κι αν κατά βάθος ξέρει πως δεν του αξίζει, όμως έρχεται εκείνη η στιγμή που μια σπίθα, ο αστάθμητος παράγοντας, πυροδοτεί και ξυπνάει συνειδήσεις, βάζει τον άνθρωπο να κάνει αυτό που δεν έκανε ποτέ μέχρι τότε , να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να τον ξεπεράσει. Αυτή η οπτική του αγώνα με αντιπροσωπεύει, του αγωνιστή που αυτενεργεί και ταυτόχρονα συνεργάζεται με συναίσθηση δηλαδή της ατομικής του ευθύνης και συλλογική συνείδηση.

Δεν μπορώ να μην μιλήσω εδώ όμως για τους συναδέλφους, συντρόφους, φίλους και συναγωνιστές που όχι μόνο στάθηκαν αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα μας, αλλά ήταν αυτοί που τις κρίσιμες στιγμές το πήραν πάνω τους, στάθηκαν μπροστά μέρα-νύχτα, όλο το Καλοκαίρι και όλο τον Χειμώνα, οδηγοί και συμπαραστάτες. Δεν θα τους αναφέρω ονομαστικά, τους ξέρουμε όλοι, γιατί είναι πάντα εκεί! Πολλά χρόνια αισθανόμουν διαφορετική και γι αυτόν τον λόγο ένιωθα μοναξιά. Το γεγονός ότι έπαψα να νιώθω μόνη, ότι κρατάω ακόμα ψηλά την αγωνιστική μου διάθεση και εξακολουθώ να ζω και να ελπίζω εντός της ελληνικής επικράτειας το χρωστάω σ’ αυτούς, στο χαμόγελό τους, στην ζεστή τους καρδιά, στην απίστευτη ενέργειά τους, στο θάρρος τους να λένε όχι, διαφωνώ και ναι συμφωνώ υπεύθυνα.

Κάθε εποχή σφραγίζεται από πολιτικές και κοινωνικές πράξεις. Αυτή η νέα εποχή που αναδύθηκε μέσα από την τρομοκρατία των μνημονίων, είναι αυτή που χαρακτηρίζεται από αυταρχισμό και πρόθεση να καταπατηθεί-ισοπεδωθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα για ισονομία και δικαιοσύνη. Αυτό θα περίμενε κανείς να είναι αιτία πολέμου όλων των κοινωνικών τάξεων που έχουν χτυπηθεί, απέναντι σε μια τέτοια δολοφονική επίθεση από μια κυβέρνηση που δρα με καθημερινά πραξικοπήματα. Δεν έγινε ακόμα, θα γίνει όμως. Υπάρχουν ακόμα φωνές και θα υπάρξουν κι άλλες που αντιδρούν σ’ αυτήν την καθημερινή βία, που αγωνίζονται για το δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια και αυτός που υστερεί, που διεκδικούν μια κοινωνία ίσων προς ίσους.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ Α

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Σημ: Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον Μίλτο Κλοκίδη τον πατέρα μου, που εκτός από πατέρας μου υπήρξε ο διαφωτιστής μου, αυτός που μου μίλησε για το δίκαιο και την ελευθερία, για τις ευθύνες μου απέναντι στην δημοκρατία, για το θαυμάσιο πράγμα να ζεις με αρμονία μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας το αποτύπωμα που θα αφήσουμε στην γη που μας φιλοξενεί, να δώσει έμπνευση για δημιουργία και αλληλεγγύη. Γεννημένος αλτρουϊστής υπήρξε «πατέρας» όλων των παιδιών του κόσμου και συναγωνιστής κάθε ανθρώπου και ζωντανού που θα τον χρειαζόταν για να πάει μπροστά. Οραματιστής και τολμηρός άνθρωπος έμαθε στους συνανθρώπους του εκείνα τα πέτρινα χρόνια να διεκδικούν, να μιλούν στο βήμα δημοσίως, να φτιάχνουν συλλογικότητες.

Ο Μίλτος σαν γνήσιος αγωνιστής αποφάσισε όπως όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον αγώνα, έτσι και ο θάνατός του να είναι μία πράξη πολιτική αφήνοντάς την σαν αγωνιστική παρακαταθήκη σ’ αυτούς που έζησαν μαζί του, που τον αγάπησαν, που τους δυσκόλεψε, που τους έκανε να ονειρευτούν, που τους έκανε να εμπνευστούν με την πένα του και τις πράξεις του, που τους έμαθε ότι η ακεραιότητα δεν είναι αφέλεια και ότι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια με βαθιά γνώση και την γροθιά μας ψηλά όλα είναι δυνατά.