Ένα βήμα πίσω για να γίνουν δύο βήματα μπροστά για το μνημονιακό στρατόπεδο

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. 

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η .....
πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα. 

Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης. 

Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθαιμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη). 

Η πολιτική κρίση και η αλλαγή κυβέρνησης έδειξε ότι ο Σαμαράς, κινούμενος με τη βοναπαρτική υπερτίμηση των δυνάμεών του, είναι δυνατόν να τσαλακωθεί. Έδειξε ότι οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα προκληθούν με την αναμονή φθοράς στο στρατόπεδο του αντιπάλου. Φάνηκε ακόμη, ότι ανεξαρτήτως ενδοκυβερνητικών ή εσωκομματικών προβλημάτων των μνημονιακών, το πάνω χέρι στη χάραξη πολιτικής, διατηρείται από την τρόικα και κυρίως τη γερμανική επικυριαρχία. Αποδείχτηκε τέλος ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να επιβάλει τον ρυθμό και την ένταση των πολιτικών εξελίξεων, χρειάζεται όμως πολιτική έκφραση και οργάνωση για να ανατραπεί η κατεύθυνσή τους. Οι εκλογές δεν ήταν επιλογή για κανέναν. Ούτε για την υπό γερμανικό έλεγχο Ευρωζώνη. Ούτε για την ελληνική άρχουσα τάξη. Ούτε για τα κόμματα του μνημονίου. Ούτε για την Αριστερά. Ο λαός απέμεινε να αναρωτιέται πότε θα πέσουν. Ενώ ταυτόχρονα, οι όροι με τους οποίους θα πέσουν έχουν καθοριστική σημασία για την επόμενη μέρα. Οι εκλογικές αναμονές, οι προεκλογικές συγκεντρώσεις, τα “τώρα πέφτουν”, τα “τελειώσατε” κλπ, φανερώνουν τουλάχιστον αστοχίες, αν όχι πολιτικές κενότητες. 

Ο αγώνας της ΕΡΤ, στην ΕΡΤ, με αφορμή την ΕΡΤ, τονίζει την επείγουσα ανάγκη της κεντρικής πολιτικής μορφής που αναγκαστικά πρέπει να έχει κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Ο περιορισμός ή η εκχώρηση στα εργατικά σωματεία (ας είναι και τα πλέον ταξικά και μαχητικά) δεν αποδίδει. Η Αριστερά όφειλε να αναλάβει το κόστος και την πρόκληση της μετωπικής απόπειρας να ανατραπεί η κυβέρνηση με τέτοιους όρους ώστε να ανοίξει ένας νέος δρόμος έξω από το πλαίσιο «δημοσιονομικής σταθερότητας» και εξόντωσης του ελληνικού λαού που θέτουν τρόικα και ευρωζώνη. Ο ανένδοτος αγώνας δεν είναι κάτι που εξαγγέλεται κάθε Σεπτέμβρη και Ιούνη. Συνιστά πρωτοβουλίες, μάχες, κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές μορφές πάλης που αδιάκοπα και με προσφυγή στον κόσμο, κλιμακώνεται κάθε μέρα. Στον αγώνα στην ΕΡΤ έλειψε το πολιτικό κέντρο που να συντονίζει, να κλιμακώνει, να θέσει το στόχο της ανατροπής. Η διαθεσιμότητα και η ενωτική διάθεση του κόσμου της Αριστεράς, ειδικά στα πρώτα εικοσιτετράωρα της κατάληψης στο ραδιομέγαρο, γρήγορα σκορπίστηκε από τις κινήσεις των κορυφών για τις συνήθεις κομματικές εκμεταλλεύσεις. Η ανατροπή της κυβέρνησης αναβλήθηκε (ξανά) για τον Οκτώβρη, αλλά ο χρόνος που κυλά, μετράει δραματικά για τους ανέργους, τους φτωχούς, τους νέους και τους εξαθλιωμένους της Ελλάδας του ευρώ. 

Η Αριστερά είχε άλλη στάση από την αισχρή συμπεριφορά που επέδειξε στην απεργία (που δεν έγινε) των καθηγητών. Τουλάχιστον δεν διαχωρίστηκε, δεν κατήγγειλε, δεν κρέμασε, δεν ακύρωσε τον αγώνα. Όμως συνέχισε να σπαταλά δυνατότητες και να μετρά χαμένες ευκαιρίες να ανατραπεί ή έστω να μπλοκαριστεί η κοινωνική και οικονομική κόλαση. Δεν επεδίωξε την όξυνση της κρίσης και την πτώση της κυβέρνησης και του μνημονιακού πλαισίου. Ήθελε μια ομαλή κυβερνητική φθορά που θα φέρει μια κατά φαντασία ομαλή κοινοβουλευτική αλλαγή. Ομαλότητες όμως δεν υπάρχουν. Τα περιθώρια που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, μετατόπισαν το πεδίο της διεξόδου από το δρόμο του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα στους διαδρόμους του Μαξίμου και της εναγώνιας ανεύρεσης ενδοκυβερνητικού συμβιβασμού. Η μεγαλοψυχία απέναντι στο πολιτικό προσωπικό της κεντροαριστεράς που ψήφισε και ψηφίζει όλο ή μέρος του μνημονιακού οπλοαστασίου από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για μια κυβέρνηση με κορμό ή συμμετοχή της Αριστεράς ή -ακόμη περισσότερο- για οικουμενικές λύσεις στο όνομα της Ευρώπης και της Δημοκρατίας, που θα προχωρήσουν σε νεομνημονιακές πολιτικές. Μια εναλλαγή διαχειριστών, χωρίς ουσιαστική αλλαγή των όρων και του πλαισίου της ελληνικής χρεοκοπίας, θα κοστίσει ανυπολόγιστα. Σε ένα τέτοιο σενάριο ο Κουβέλης και τα ορφανά της κεντροαριστεράς θα έχουν ρόλο να παίξουν. Ένα τέτοιο σενάριο είναι καταστροφικό. 

Ο αγώνας στην ΕΡΤ έδειξε ακόμα ότι έχει σημασία να σπάσει η σιωπή και η κοινωνική νηνεμία. Ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός, ακόμη και για περιπτώσεις σαν την αμαρτωλή (ελέω του πρώην δικομματισμού) ΕΡΤ, δεν λειτουργεί. Οι μέρες που η ΕΡΤ εκπέμπει πειρατικά και διαδικτυακά, είναι οι μέρες της μεγαλύτερης ακροαματικότητας και διείσδυσης που είχε ποτέ. Φανερώνει, έστω και με αδυναμίες και όρια, το τι θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχαν ΜΜΕ και τηλεοράσεις απαλλαγμένες από τον κυβερνητικό έλεγχο και τα φερέφωνα του αστισμού. Κάτι τέτοιο θα πολλαπλασίαζε τις δυνατότητες της λαϊκής κινητοποίησης, θα έβγαζε στη φόρα τα άπλυτα των μνημονιακών κομμάτων, θα μπορούσε να παρουσιάσει, να συνδέσει, να οργανώσει και να συντονίσει τους κοινωνικούς αγώνες. 

Η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ιλαρότητα, ούτε με βεβαιότητα για την επικείμενη αυτοκαταστροφή της. Ο υπάλληλος του MEGA που ανάλαβε να καθαρίσει την ΕΡΤ, ο παρανοϊκός τηλε-ευαγγελιστής που ανέλαβε την υγεία, ο υιός του Μητσοτάκη που ανέλαβε να απολύσει τους χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους, και τα τρωκτικά του ΠΑΣΟΚ που επιβιώνουν μόνο εντός κρατικής εξουσίας, έχουν πολλή και βρώμικη δουλειά να εκτελέσουν. Η γελοιοποίηση του success story του Σαμαρά, θα είχε σημασία, αν η τρόικα και ο ελληνικός αστισμός βλέπουν και ποντάρουν σε ασφαλή διάδοχη κατάσταση. Αυτές οι εναλλακτικές και οι εφεδρείες δεν υπάρχουν ακόμη, πρέπει να προετοιμαστούν περισσότερο, να γίνουν αντικείμενο περαιτέρω επεξεργασίας, με ποικίλες πιέσεις προς αριστερά και προς ακροδεξιά. Χρέος του λαού και της Αριστεράς είναι όχι απλά να ρίξουμε την δικομματική, αλλά να τη ρίξουμε οικοδομώντας ένα λαϊκό ρεύμα απελευθέρωσης από την Τρόικα και τις πολιτικές της, από την θηλιά του χρέους και τα δεσμά της ευρωζώνης.