θεατρική ομάδα 1ου Λυκείου Μεσολογγίου και "Όρνιθες Αριστοφάνους"

Δεν υπήρχε. τώρα συστάθηκε ή για να είμαι ειλικρινής τώρα σιγά - σιγά συγκεντρώνεται.

Με πολύ - πολύ χαρά, δέχτηκα την πρότασή των παιδιών και των καθηγητών της Παλαμαϊκής σχολής (1ο Λύκειο Μεσολογγίου) για να στήσουμε μιά ομάδα στο σχολείο τους και να ανεβάσουμε παράσταση.

Εξάλλου είναι γνωστή η μεγάλη αγάπη που τρέφω για τα παιδιά και πόσο μ' αρέσει να συνδημιουργώ με τους εφήβους, "κλέβοντάς τους" λίγο από την ορμή και τη νιότη τους.

Ήταν ίσως και η κυριότερη διαφωνία μου με κάποιους λίγους από τους πάλαι...ποτέ "συνοδοιπόρων" μου στο ερασιτεχνικό θέατρο, που λέει... "τους ζάλιζαν", δεν μπορούσαν να συνυπάρχουν, λες και ξέχναγαν πως κι αυτοί ήταν κάποτε έφηβοι (μερικοί μάλιστα μόλις πριν λίγα χρόνια) με ότι συνεπάγεται αυτό σε τρέλα, παλαβομάρα, φασαρία αλλά και αφοσίωση.

Και ήθελαν λέει να παίζουμε εμείς, οι μεγάλοι, οι ενήλικες, χωρίς τα παιδιά. Να παίζαμε λέει ίσως κάτι πιο κλασσικό και ολιγοπρόσωπο, ώστε να μην τα χρειαζόμαστε, να μην τα 'χουμε μεσ' τα πόδια μας βρε αδερφέ.

Υπερασπίστηκα, με συνέπεια την απόφαση να αποχωρίσω απ' την ομάδα (εγώ και η πλειοψηφία της υποκριτικής ομάδας και έτσι "γεννήθηκε" η "σκηνή", την επιλογή μου μέχρι τέλους, αρνήθηκα να πετάξω στα σκουπίδια αυτά τα παιδιά που τόσο αγάπησαν τη διαδικασία της ομάδας, της παρέας, του θεάτρου.

Δεν μετάνιωσα στιγμή, και θα ξανάκανα το ίδιο και στο θέμα αυτό και σε όλα τα υπόλοιπα, όχι επειδή είμαι απλά πεισματάρης αλλά επειδή απλά επίσης, ξέρω πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα, επειδή δεν έχω καλάμι να παρκάρω και κατά συνέπεια δεν χρειάζομαι να υπάρχω κάπου υπό όρους, απλώς για να υπάρχω, επειδή δεν καμώνομαι τον "κάποιον", είμαι "κάποιος", (και αυτό δεν το γράφω στ' αστεία) επειδή δεν γλύφω εκεί που φτύνω, και επειδή ξέρω και τι λέω και τι κάνω.

Αλλά ας είναι, δεν θέλω να γράψω γι αυτά, θέλω να γράψω για τους νέους φίλους μου, γιατί έτσι τα νοιώθω τα παιδιά αυτά.

Ήδη έχουμε μαζευτεί δυό φορές, (αποφασίζω αργά αλλά προσεκτικά μέσα απ' τη διαδικασία της ανάγνωσης τη διανομή, έχοντας καταλήξει στους κυριότερους χαρακτήρες), ξεκινήσαμε τις αναγνώσεις με πολύ - πολύ γέλιο και όρεξη απ' τα "πιτσιρίκια" μου και βλέποντας τους πόσο διασκεδάζουν, είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε πολύ καλά.

Θυμάμαι, κάποτε (και αυτό το θυμάμαι συνεχώς όταν βρίσκομαι και δουλεύω με εφήβους) τον Χρήστο Βλαχογιάννη, που τελειώνοντας μια παράστασή με μιά χορωδία του, κάποιου ή κάποιων σχολείων, (μου διαφεύγει και δεν έχει σημασία) να λέει πως αυτό που κερδίζει από τη δουλειά του με τα παιδιά, είναι το πως σε κοιτάνε ίσια στα μάτια, περιμένοντας το νεύμα της επιβεβαίωσης, του μπράβο, του "πάμε", του "μη φοβάσαι, όλα πάνε καλά", και με τη ματιά τους αυτή σου εκφράζουν και την αγάπη τους και την εμπιστοσύνη τους.

Και αυτή η αγαποεμπιστοσύνη είναι ο κυριότερος λόγος να ξοδεύεις χρόνο μαζί τους.

Χρίστος Λάτσινος

Συνεχίζεται εδώ