Από τον Χριστόφορο,στον Χόρστ Ράιχενμπαχ …

Η ξενοκρατία στην Ελλάδα διαπερνά ολόκληρη την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Το ίδιο και η υποτέλεια της ελληνικής πολιτικής εξουσίας, η οποία, κατά τον θλιβερό κανόνα, πάντοτε έκλεινε ευλαβικά το γόνυ υπακούοντας – ή και... προλαβαίνοντας – τις επιθυμίες ή προσταγές των δυναστών ή των «μεγάλων φίλων» και «ευεργετών» της χώρας.

Επιπλέον, όπως λένε πολλοί «αιρετικοί», «η ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των χρεοκοπιών της».

Υπό αυτήν την έννοια μόνο σύμπτωση δεν είναι το γεγονός ότι ο σημερινός «αρχιεπτόπτης» και επικεφαλής του παρόντος Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου Χόρστ Ράιχενμπαχ δεν είναι ο πρώτος και μοναδικός Ράιχενμπαχ που μεγαλούργησε σ αυτόν τον τόπο. 

Το 1839, ένας άλλος Ράιχενμπαχ, (Χριστόφορος) «έσωσε» την Ελλάδα ως τσιράκι του βασιλιά Όθωνα αναλαμβάνοντας διευθυντής του Βασιλικού Νομισματοκοπείου και Σφραγιστήριου. Δεν γνωρίζουμε αν .... αυτό που συνδέει τους δυο Ράιχενμπαχ είναι απλώς μια συνωνυμία ή αν η σκούφια 

τους κρατά από το ίδιο σόι. Ενδεχομένως και να μην έχει σημασία…

Αυτό που όμως έχει σημασία είναι ότι από την εποχή του Οθωνα η Ελλάδα ανά μεθεπόμενη γενιά χρεοκοπεί και «διασώζεται». Καταστρέφετε και «αναδιαρθρώνεται», καταρρέει και «εκσυγχρονίζεται».

Όλα αυτά τα χρόνια, η …προγραμματισμένη --παρά γενιά-- να χρεοκοπεί Ελλάδα, καθοδηγείται από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο ο οποίος τελικά κυβερνά τη χώρα με τη βοήθεια εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Ένα προσωπικό το οποίο φροντίζει να αναπαράγεται στην εξουσία καθώς οι θέσεις και τα πόστα παραδίδονται από πατέρα σε γιο, από θείο σε ανιψιό …

Παρ όλες, ωστόσο τις εκσυγχρονιστικές προσπάθειες εγχώριων και ξένων «μεταρρυθμιστών… η χώρα παραμένει στο γνωστό της χάλι, αυτό που διαπιστώνουμε όλοι μας σήμερα βιώνοντας μιαν ακόμη οικονομική χρεοκοπία. Το προφανές συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κάποιος είναι ότι στόχος των εκσυγχρονιστών, ουδέποτε υπήρξε ο εκσυγχρονισμός της χώρας, αλλά ο έλεγχός της, η διανομή και η λεηλασία της.

Ποιος μπορεί, να αμφισβητήσει λοιπόν ότι ο διεθνής οικονομικός – και πολιτικός – έλεγχος είναι παρών και κυρίαρχος κατά το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης του ελλαδικού κράτους επικαθορίζοντας τις μείζονες επιλογές του και τις στρατηγικές κατευθύνσεις του; Ποιος μπορεί ακόμη να παραγνωρίσει ότι το κράτος αυτό δομήθηκε κατά τα πρότυπα του... γερμανικού; Γιατί να ξεχάσουμε ότι η ένταξη της χώρας αρχικά στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ευρωζώνη απαίτησε μια σειρά μεγάλες μεταρρυθμίσεις – υπό την εποπτεία μάλιστα της ενωμένης Ευρώπης;

Κι όμως, το αποτέλεσμα της διαρκούς κηδεμονίας, το σημερινό ελληνικό κράτος δηλαδή, είναι αυτό που σήμερα ο διεθνής οικονομικός – και πολιτικός – έλεγχος επιζητεί να γκρεμίσει. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια στις μέρες μας για να αντιληφθούμε πως το γκρέμισμα είναι τυφλό, υπό την έννοια ότι τίποτε δεν προϊδεάζει για τη δημιουργία ενός ορθολογικού κράτους.

Αυτό για το οποίο εργάζονται σκληρά οι εταίροι, δανειστές και ελεγκτές είναι, πρώτον, η ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους με σκοπό την άντληση των κοινωνικών πόρων υπέρ της αποπληρωμής των δανείων και, δεύτερον, ο παραμερισμός όσων ισχυρών «παικτών» ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό πεδίο – από τους τραπεζίτες, τους μιντιάρχες και λοιπούς μεγάλους επιχειρηματικούς παράγοντες έως τους πολιτικούς σχηματισμούς – και η αντικατάστασή τους από ακόμη πιο πρόθυμους και ελέγξιμους.

Κοινώς ακόμη μια φορά ο στόχος είναι η αλλαγή φρουράς στον έλεγχο της χώρας, αφού το γενικό ευρωπαϊκό πλαίσιο κατατείνει προς τη μετατροπή της ηπείρου μας σε μια ζώνη πολύ φθηνότερης παραγωγής – δηλαδή χαμηλών μισθών, ανύπαρκτων δικαιωμάτων και παροχών. Μια πολιτική αυτού του είδους προφανώς απαιτεί και το κατάλληλο εγχώριο… υπηρετικό πολιτικό προσωπικό….

Στη φωτογραφία: λεπτομέρεια από τον πίνακα του Hess που απεικονίζει την άφιξη του Όθωνα στο Ναύπλιο περιτριγυρισμένος από Βαυαρούς.

Δημήτρης Μηλάκας