Σχολείο από αύριο…

Ξέρεις πώς πάει. Θα χαιρετηθούμε και φιληθούμε, και στη συνέχεια θα επιδοθούμε με ζήλο στα τελετουργικά της «έναρξης της σχολικής χρονιάς». 

Μετά είναι η σειρά των παιδιών που δεν τα κατάφεραν τον Ιούνη. Τα παίρνεις λίγο παράμερα, συζητάς, προσπαθείς να κάνεις εκείνη την ερώτηση «θα προσπαθήσεις λίγο περισσότερο του χρόνου?» να ακουστεί λιγότερο τυπική και ελπίζεις ότι η απάντηση θα είναι κάτι άλλο από ένα έτοιμο «ναι», μόνο και μόνο για να σε ξεφορτωθεί. Παιδιά που δεν τα κατάφεραν, παιδιά που ούτε τώρα δεν τα καταφέρνουν, παιδιά που από την πρώτη του Δημοτικού, έχουν πεταχτεί έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα. Ακόμα και εκείνοι οι συνάδελφοι που πρόλαβαν και βγήκαν στη σύνταξη και θα λείπουν από το ξεκίνημα της σχ. χρονιάς είναι ένα θέμα εάν τους αντικαταστήσουν με νέους συναδέλφους! Να κάνουμε τον ... έλεγχο εάν οι υπόλοιποι δώσαμε το παρόν την πρώτη ημέρα εαν όχι να δούμε τι συμβαίνει και να σταθούμε δίπλα ο ένας στον άλλον.  Η αλληλεγγύη είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.      

Οι φιλόλογοι θα τσακωθούν για μια ακόμη φορά για το πώς θα χωρίσουν τα μαθήματά τους, και κάποιοι συνάδελφοι θα επιδοθούν στον αγώνα των ενστάσεων καθώς και πάλι (μοιραία?) η διεύθυνση θα έχει τοποθετήσει λάθος ανθρώπους σε λάθος σχολεία. Ο υπουργός θα στείλει μήνυμα το οποίο θα «απευθύνεται σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, και πάλι θα αναρωτηθώ γιατί το κάνει αυτό, αφού την ίδια μέρα σε συνέντευξή του θα βγάλει τους μισούς μας άχρηστους. Κάποιες εγγραφές, κάποιες εγκάρδιες χειραψίες με γονείς «παλιούς», κάποιες «αναγνωριστικές» με τους νέους. 

Καλή αρχή φίλε! Προσπάθησε να ξεχάσεις ότι ζεις πια σε ένα κόσμο που πάει ταχύτατα στην καταστροφή, που αγκαλιάζει τους ναζί, που απαξιώνει την κριτική σκέψη, που αποδέχεται το μαχαίρωμα σαν καθημερινότητα. 

Προσπάθησε να ξεχάσεις ότι μόλις δυο μήνες πριν αυτοί οι άνθρωποι γύρω σου είχαν μια κάποια ευκαιρία και την αρνήθηκαν μπας και κερδίσουν την εύνοια των τραπεζιτών-εκτελεστών τους. Δωσ’τα όλα ρε παιδί μου, δεν μας μένει και πολύς χρόνος έτσι κι αλλιώς. Μπες μέσα στην αίθουσα και λιώσε, γίνε ένα με τους μικρούς ανθρώπους και ψάξε ν’ανάψεις έστω και μια μικρή σπίθα ελπίδας, κριτικής, αλληλεγγύης, οτιδήποτε θα τους βοηθήσει να αντισταθούν στο μίσος. Βγες έξω από την αίθουσα, στην απεργία και την πορεία και δειξ’τους ότι μονόδρομοι στην Ιστορία δεν υπάρχουν. 

Καλή αρχή φίλε! Μην αφήσεις γραφειοκράτες, αξιολογήσεις και περικοπές να σε παρασύρουν στην απάθεια. Άλλη ευκαιρία δεν θα έχεις. Ξεκίνα εσύ και θα δεις ότι είμαστε χιλιάδες. Όμως, διάολε, πρέπει να ξεκινήσεις!

Με πληροφορίες απο το http://lefterisp.wordpress.com /