Μήπως η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, δυστυχώς, δε δικαιούται δια να ομιλεί; του Θανάση Παπαβασιλείου

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Η τραγική οικονομική κατάσταση των περισσότερων Ελλήνων εκπαιδευτικών είναι γνωστή σε όλους αυτούς που έχουν κάποια σχέση με τον κλάδο σήμερα. Κοινός τόπος είναι επίσης και η μιζέρια που χαρακτηρίζει το σύνολο των δασκάλων και των καθηγητών. Εδώ και χρόνια ήμασταν το ανέκδοτο σε αρκετές συζητήσεις που είχαν σαν θέμα την κακομοιριά και την τσιγκουνιά των διάφορων επαγγελματικών κλάδων.

Ευτυχώς στην πορεία αρκετά άτομα και μερικές ομάδες περήφανων εκπαιδευτικών, κατάφεραν με αγώνες και την καθημερινή αξιοπρεπή στάση τους, στους χώρους εργασίας και στην ...... κοινωνία γενικότερα, να αποτινάξουν το χαρακτηρισμό «δασκαλάκος» που μας συνόδευε ως προσφώνηση σε όλα τα καφενεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

Φτάσαμε να διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, με αποκορύφωμα τη μεγάλη απεργία των δασκάλων (οι καθηγητές δυστυχώς διαχώρισαν τη θέση τους) επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή! Και τότε όμως η μεμψιμοιρία πολλών συναδέλφων υπονόμευσε τον αγώνα των υπολοίπων. Το κουτοπόνηρο επιχείρημα: «Έλα μωρέ ποιος κοιτάει τι γίνεται στα Τρίκαλα, στον Πύργο, στα Γιαννιτσά κλπ. Στην Αθήνα γίνονται οι πορείες.», έκανε «πλουσιότερους» τουλάχιστον κατά 1000€ τους συναδέλφους που δεν έκαναν την απεργία διαρκείας. Η μη συμμετοχή τότε στην απεργία πολλών συναδέλφων που υπηρετούσαν σε σχολεία κυρίως της επαρχίας αλλά και της Αθήνας αποτέλεσε το εφαλτήριο για την αδιαλλαξία της ανεκδιήγητης Μ. Γιαννάκου, η οποία, παίρνοντας το απεργιακό δελτίο καθημερινά και βλέποντας ότι τα ποσοστά συμμετοχής δεν ξεπερνούσαν το 50%, 40%, 30% ή το 20%, είχε κάθε λόγο να μην υποχωρεί και να παρουσιάζει το γνωστό αυταρχικό της πρόσωπο.

Στη συνέχεια, ενεδύθη την λεοντή του αυταρχισμού και της ανυποχώρητης υπουργού η Α. Διαμαντοπούλου, η οποία άνοιξε τον ασκό του Αιόλου της κατάργησης θεμελιωδών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών (καθηκοντολόγιο, καθιέρωση της μετακίνησης εκπαιδευτικών για την κάλυψη του ωραρίου κ.λ.π.). Η αντίδραση των δασκάλων και των καθηγητών στη θύελλα που φαινόταν ότι έρχεται χαρακτηρίστηκε από χλιαρή έως ανύπαρκτη.

Το σκεπτικό όσων έσκυβαν και σκύβουν κάθε φορά το κεφάλι μέχρι να εισπράξουν την επόμενη καρπαζιά δεν αποτελεί και το απαύγασμα της ανθρώπινης διάνοιας: «δεν αφορά εμάς αλλά τις ειδικότητες, τους αναπληρωτές, τους νεότερους συναδέλφους…», «δεν έχουμε λεφτά, δε βγαίνουμε, δεν αντέχουμε ούτε μια μέρα απεργίας…», «με την απεργία δε βγαίνει τίποτα, μήπως βγάλαμε και τίποτα με την απεργία επί Καραμανλή;» λένε αυτοί που τότε απογοητεύτηκαν ή σκέφτηκαν μόνο την τσέπη τους! Δεν υπολογίζουν βέβαια στον τελικό λογαριασμό ότι αυτή η πλαδαρή αντίδραση αφαίρεσε τον τελευταίο χρόνο από κάθε εκπαιδευτικό 5,6,7,8 χιλιάδες ευρώ ή και περισσότερα (το ποσό ισοδυναμεί με μια απεργία διαρκείας 6 μηνών, η οποία θα «έριχνε» οποιαδήποτε κυβέρνηση)!

Το αποκορύφωμα της ηττοπαθούς στάσης των συναδέλφων ανά την επικράτεια, ήρθε με την ντροπιαστική συμμετοχή στην τελευταία απεργία της 12ης Σεπτεμβρίου, η οποία πολύ φοβάμαι ότι θα αποτελέσει και την «ταφόπλακα» των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Για να αιτιολογήσω τη σκέψη μου σημειώνω ότι την Παρασκευή, η εφημερίδα «Έθνος» δημοσίευσε το εξής παραπολιτικό σχόλιο:

“Θετικό ήταν το πρώτο -και σοβαρό- τεστ που «πέρασε» στο υπουργείο Παιδείας ο Κ. Αρβανιτόπουλος. Ο υπουργός έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος, αφού όλα τα σχολεία είχαν εφοδιαστεί εγκαίρως με βιβλία, ενώ τα ποσοστά συμμετοχής των καθηγητών και των δασκάλων στην απεργία που προκηρύχθηκε ήταν μονοψήφια”.http://www.ethnos.gr/summary.asp?catid=23141&subid=2&pubid=63711496

Προσωπικά ντράπηκα μετά την ανάγνωση της παραπάνω είδησης και θεωρώ ότι όσοι δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν αντιδράσει μέχρι τώρα, δε θα δικαιούνται δια να ομιλούν όταν θα ακολουθήσουν οι νέες οικονομικές περικοπές, η αύξηση του ωραρίου, η αξιολόγηση, η εφεδρεία και στο τέλος του δρόμου, οι απολύσεις εκπαιδευτικών…

Αν κάποιοι ακόμα νομίζουν ότι η απεργία δεν είναι αποτελεσματική τους καλώ μόνο να αναλογιστούν κατά πόσο μια απεργία με συμμετοχή του 70% των συναδέλφων θα απέτρεπε ή τουλάχιστον θα δυσκόλευε ή όχι τους σχεδιασμούς του υπουργείου Παιδείας. Εν πάση περιπτώσει, όσοι ακόμη σκέφτονται τόσο πολύ τα 50€ μιας ημέρας απεργίας ας προτείνουν επιτέλους έναν άλλο, καλύτερο τρόπο αντίδρασης…

Αμφιβάλλω όμως κατά πόσο οι άβουλοι εκπαιδευτικοί (οι οποίοι δυστυχώς είναι πολλοί) που δε μιλάνε ποτέ στο σχολείο όταν οι διευθυντές εφαρμόζουν αυθαίρετες αποφάσεις της διοίκησης, εάν αυτοί οι οσφυοκάμπτες που γλείφουν από τώρα τους συμβούλους για να πάρουν καλό βαθμό σε μια μελλοντική αξιολόγηση, είναι ικανοί να μη δεχθούν με δουλοπρέπεια τον ευτελισμό του εκπαιδευτικού λειτουργήματος!

Τέλος υπενθυμίζω σε όσους ισχυρίζονται ότι στις παρούσες συνθήκες υπό την πίεση της τρόικας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα ότι π.χ. οι ένστολοι, με θεωρητικά λιγότερη μόρφωση και μικρότερη παράδοση στους αγώνες, τουλάχιστον παλεύουν σαν μια γροθιά τη μη ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο, ενώ εμείς, ενταγμένοι από καιρό και χωρίς «γκρίνιες» στο ενιαίο μισθολόγιο, αρκούμαστε σε μονοψήφια ποσοστά διαμαρτυρίας κατηγορώντας ταυτόχρονα τους «άθλιους» συνδικαλιστές μας ότι δεν πετυχαίνουν τίποτα. Οι κατηγορίες μπορεί να μην είναι αβάσιμες, αλλά δεν είναι δυνατόν σκεπτόμενοι μόνο τον εαυτούλη μας και τη διαφύλαξη του θλιβερού μας βίου να μπαίνουμε στην τάξη και να κοιτάμε με θάρρος τους μαθητές μας στα μάτια. Αν δεν παλέψουμε εμείς για έναν καλύτερο κόσμο τότε ποιοι; Ζούμε μονάχα μια φορά κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε…

Σε κάθε περίπτωση ο ποιητής τα λέει καλύτερα και ίσως τα λόγια του ξυπνήσουν συνειδήσεις..

Κωστής Παλαμάς “Στον Δάσκαλο”

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!

Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,

Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!

Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,

Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,

Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί

Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,

Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Παπαβασιλείου Θανάσης

Δάσκαλος