Κοινωνική Δικαιοσύνη χωρίς δίκαιη φορολόγηση δεν μπορεί να υπάρξει…

Θα πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας ένα πράγμα. Δίκαιο φορολογικό σύστημα και γενικά δίκαιη φορολόγηση δεν πρόκειται να υπάρξει όσο το κράτος αντιμετωπίζει την κοινωνία ως απατεώνα. Όσο αντιμετωπίζει τους πολίτες ως εν δυνάμει φοροκλέφτες. Μελετείστε με προσοχή οποιαδήποτε φορολογική νομοθετική διάταξη και θα διαπιστώσετε με έκπληξη ότι πίσω από κάθε διάταξη κρύβεται η προσπάθεια του κράτους (δίκην «Σέρλοκ Χόλμς») να ανακαλύψει τον φοροαπατεώνα.

Για παράδειγμα, η απαλλαγή με βάση τις αποδείξεις δεν γίνεται με ειλικρινή πρόθεση του κράτους να ελαφρύνει τον φορολογούμενο από τα έξοδα διαβίωσής του, αλλά γίνεται με σκοπό…. να συλλάβει τον «φοροαπατεώνα» που δεν εκδίδει αποδείξεις. Με τον τρόπο αυτό μετατρέπει τον κάθε πολίτη σε «κυνηγό κεφαλών» εναντίον των συμπολιτών του για συλλογή φόρων, διαφορετικά καταδικάζει τον πολίτη που δεν ενδιαφέρεται να συλλέξει αποδείξεις να πληρώσει αυτός. Αυτή όμως η στάση του κράτους δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση στους πολίτες. Τουναντίον τροφοδοτεί την καχυποψία και την μη εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όχι μόνο δεν καλλιεργεί φορολογική συνείδηση, αλλά ούτε και εισπράττει φόρους. Απεναντίας φορολογούνται υπέρμετρα μόνο οι συνεπείς φορολογούμενοι και αυτοί που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν..

Μοναδικός τρόπος, αφενός για δίκαιη φορολόγηση αφετέρου για απόλυτη συλλογή φόρων μέχρι και του τελευταίου ευρώ, είναι η θέσπιση ενός φορολογικού συστήματος το οποίο θα αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο ως οικονομικές μονάδες επιχειρήσεις, επαγγελματίες και νοικοκυριά. Με τον τρόπο αυτό, η αφαίρεση των εξόδων από το εισόδημα (σύστημα το οποίο μελετά να εισαγάγει η τωρινή κυβέρνηση), δεν πρέπει να γίνεται με το σκοπό να συλληφθεί αυτός που δεν εξέδωσε την απόδειξη, αλλά με το σκοπό να αφαιρεθούν από το νοικοκυριό τα έξοδά του (όπως ακριβώς γίνεται με τις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες) και μετά να φορολογηθεί το καθαρό εισόδημα. Στα πλαίσια αυτά όμως, θα πρέπει να αφαιρούνται όλα τα έξοδα, είτε αυτά αφορούν αγορά καταναλωτικών αγαθών, είτε πληρωμές ΔΕΚΟ, είτε αγορά παγίων. Για παράδειγμα στο χώρο των ακινήτων γίνεται το μεγάλο πάρτυ σε βάρος του εκάστοτε αγοραστή, ενώ φοροδιαφεύγουν μαύρα τιμήματα, κατασκευαστές, μεσίτες, υπεργολάβοι κ.λ.π. και ταυτόχρονα κρύβεται μεγάλη ανασφάλιστη και μαύρη εργασία.

Αν λοιπόν το Κράτος θέλει να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι να συμπεριφέρεται ως κατοχικό και αρπακτικό κράτος και αν θέλει να πληρώνουν όλοι ανεξεραίτως τους φόρους τους (με λογικούς και δίκαιους φορολογικούς συντελεστές) και όχι να καλύπτει τους ημέτερους, ώστε να εμπεδωθεί η Κοινωνική Δικαιοσύνη, θα πρέπει να αρχίσει από ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.

Πέτρος Χασάπης