Ενοχοποιώντας τον Αντίπαλο (… η περίπτωση του συν. Κώστα Κορδάτου είναι χαρακτηριστική)

Της Βασιλικής Λαΐου* 

Η δαιμονοποίηση ενός προσώπου, ενός θεσμού, μιας ιδέας, μιας ιδεολογίας υπήρξε, αιώνες τώρα, ένα διαχρονικά χρήσιμο και αποτελεσματικό εργαλείο προπαγάνδας. 

Αυτό πραγματοποιείται δημιουργώντας κλειστά συστήματα μηχανισμών, αλληλεπικαλύπτοντας ο ένας τον άλλον σαν ομερτά. Ελέγχοντας αυστηρά ποιος θα μπει μέσα σε αυτό και ορκίζοντάς τους στους ειδικούς όρους, που πολλές φορές είναι και ανέντιμοι και υποτελείς. 

Ο εκφοβισμός αυτών και η απειλή -σχηματικά με το πιστόλι στον κρόταφο- γίνεται από τις πάσης φύσεως εξουσίες, όπως: πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές κ.τ.λ. 

Συγκεκριμένα, στην εκπαίδευση αναδύεται από τα πιο σκοτεινά ωκεάνια βάθη του «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ» και κάνει υπερήφανο τον Όργουελ για τη...
διαχρονικότητα και την επικαιρότητα του μυθιστορήματός του «1984» 

Προϊστάμενοι εκπαίδευσης, αυτοδιοικητικοί, έμποροι και παρατρεχάμενοι, απίστευτα «πονηροί», «σατανικοί» και παράλληλα με έντονα εύπλαστα δημοκρατικά αντανακλαστικά, με προγεφυρώματα μικρούς και μεγάλους παπαγάλους στην εξουσία και στον μικρόκοσμό τους, ανακάλυψαν όλοι αυτοί εσχάτως το μεγάλο «καταχραστή» του δημοσίου, «εχθρό» της χώρας και του λαού. 

Τον πρώην διευθυντή του ΤΕΕ Καινούργιου (Αγρίνιο) και σήμερα καθηγητή και υπ. τομέα του ΕΠΑ.Λ Καινούργιου συνάδελφο, Κώστα Κορδάτο. Δραστήριο συνδικαλιστή σε διάφορα επίπεδα και με έντονη κοινωνική συμμετοχή τοπικά και πανελλαδικά, καλός συνάδελφος και φίλος γέννημα-θρέμμα της Καινουργιώτικης κοινωνίας της Αιτωλίας, εμπνεύσεως του ανυπότακτου ιδεαλισμού, ανεξάρτητο από κάποιο κόμμα και ο οποίος καταφέρνει και διατηρεί έντονες κοινωνικές σχέσεις αδιάκριτα με τους περισσότερους πολίτες και τους συναδέλφους του. Παρέμεινε ένας «ατίθασος» και «θαρραλέος» στο κάμπο της Τριχωνίδας. Σε πείσμα των καιρών που η απομόνωση και η κατάθλιψη είναι το πρώτιστο κοινωνικό πρόβλημα. Δεν τον φοβίζει κάθε έντιμη μάχη που δίνει στο κοινωνικό πεδίο. Κάποτε στους αντιμαχόμενους υπήρχε και η αξία του σεβασμού του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας κανόνες και διατηρώντας τις αξίες που διέπουν κάθε μάχη, ενίοτε και ανταποδίδοντας τιμές. 

Η ανεξάρτητη πορεία και ο υπεύθυνος λόγος του συναδέλφου μας για τα κοινωνικά και εκπαιδευτικά ζητήματα ήταν και έννομη και συνταγματική, πλην όμως ήταν αντισυστημική. Η αμφισβήτηση των επιλογών του συστήματος προς όφελος των εργαζομένων, του λαού και της χώρας είναι αυτό που πείραξε τους διώκτες του. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση το φιλότιμο και το έντονο ενδιαφέρον για να γίνει σχολείο στο χωριό του δυστυχώς δεν αρκούσε! 

Την πάτησε όμως από τους παρανοϊκούς επιστήμονες στην ταινία «Φρανκεστάιν Τζούνιορ» όταν στην πορεία αδυνατεί να ελέγξει το δημιούργημά του. Δεν υπολόγισε την συνάθροιση των μετρίων σε βάρος του, όχι μόνο για να τον καταστρέψουν ατομικά αλλά και για να τον θυσιάσουν παραδειγματικά, γιατί είδαν ότι στο νομό με την έντονη δράση του οι συνάδελφοι αμφισβητούσαν πλέον αυτή την κομματική ομάδα που ασκούσε διοίκηση ενώ αυτό το κλίμα βοήθησε να υπάρξει και κοινωνικό αποσκίρτημα από το κόμμα-κράτος και αυτό φόβισε τόσο τους ίδιους όσο και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους! Πως αλλιώς να εξηγηθεί αυτό το πρωτόγνωρο μίσος. 

Ακόμα και εκείνος που χάνει το παιδί του, με όσα ελαφρυντικά και εάν έχει, δεν πρέπει να λέει ψέματα στο δικαστήριο γιατί έτσι δεν τιμά τη μνήμη του παιδιού του. Όσες δωρεές και προσευχές και αν κάνει δυστυχώς έχουν πλέον λογιστικό χαρακτήρα! 

Αυτοί που ανέλαβαν αυτόν τον άθλιο ρόλο (που τον ονομάζουν και νομιμότητα) έχουν θεωρώ στην καμπούρα τους πολλές άνομες πράξεις και ίσως αυτό τους υποχρεώνει γι’ αυτήν τους την προθυμία. Είναι σα να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, να φτύνουν και να λένε ότι δροσίζονται. Και βέβαια δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τόσα και τόσα που έχουν κάνει. Παραμένουν πειθήνια όργανα των τοπικών κ.λ.π. δυνάμεων του σάπιου πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής. 

Πιστοί κάθε φορά στο βαθύ κράτος, είτε κατέκτησαν κάποια αξιώματα στη διοίκηση, είτε ορισμένοι εξαργύρωσαν το όποιο παρελθόν τους για το δήθεν… δημόσιο συμφέρον. Μαζί επιστρατεύτηκαν έμποροι, ρυπογράφοι, ψευδομάρτυρες, πολιτευτές, και δυο τρείς άθλιοι «καθηγητές» ξεπερνώντας σε μεθόδους ακόμα και τον Γκέμπελς. 

Τακτικές που φέρνουν στη μνήμη των παλιότερων, εφιαλτικές εποχές για τη χώρα. 

Δεν το έχουν σε τίποτε όλοι αυτοί που συνταυτίστηκαν με τον μηχανισμό εξόντωσης του συναδέλφου, να «ρίχνουν» τη ρετσινιά, στους έντιμους ανθρώπους της κοινωνικής προσφοράς, αντί να κατηγορούν τα τρωκτικά του δημοσίου για χρόνια τα οποία μάλιστα πολιτικά υπερασπίζονται ακόμα! Όλους αυτούς δεν τους ακούς καν για απάτες και κομπίνες, κρυπτόμενοι κάτω από τα πορφυρά ιμάτια αυτών που τυπικά τους προστατεύουν. Αλήθεια μου κάνει αλγεινή εντύπωση ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου του Δήμου που εδρεύει το σχολείο. Μεθόδευσαν μάλιστα το όλο θέμα, όπως εξελίχθηκε και στο δικαστήριο ως προσωπικό-ποινικό και όχι ως υπηρεσιακό διότι δεν είχαν κανένα επιβαρυντικό στοιχείο κατά του συναδέλφου. Στις περιπτώσεις αυτές οι αποφάσεις της Σχολικής Επιτροπής δεν είναι συλλογικές; Πού είναι η ίση μεταχείριση που προβλέπεται; 

«Η εξουσία, τη δύναμή της και την απάτη όταν την χρησιμοποιεί για τους «πρόθυμους» τις θεωρεί αρετές» Τόμας Χόμπς. 

Αυτό το άκρως αντιδραστικό μείγμα έχει γίνει ο σιδηρούς βραχίονας του κατεστημένου της περιοχής που διώχνει από τον τόπο και την κοινωνική δράση, υπεύθυνους πολίτες (Βασική αρχή του Αριστοτέλη,-ορισμός υπεύθυνου πολίτη). Ταυτόχρονα θέλουν να καλύψουν και τις τελευταίες έκνομες δραστηριότητές τους ώστε να παρουσιαστούν οι ίδιοι «άμεμπτοι» στην εκπαιδευτική κοινότητα και στην τοπική κοινωνία (γνωστή τακτική). Εξαπέλυαν μύδρους και «απειλές» κατά των εκπαιδευτικών που υπερασπίζονται τον διωκόμενο συνάδελφό τους από τους ίδιους, 

Μοιραίοι και κακοί άνθρωποι... 

Όπως είπαμε και πιο πάνω το πρόβλημά τους δεν είναι ακριβώς το φυσικό πρόσωπο, αλλά ο καθηγητής, η αγωνιστική του στάση και οι ιδέες του απέναντι στην άθλια διοικητική εξουσία της κάθε κομματικής αυθαιρεσίας, στην εκπαίδευση κ.λ.π., νοοτροπίας Παπαδόπουλου. Η διατήρηση του θέματος (για την ομηρία του συναδέλφου και όχι μόνο) επιτυγχάνεται με προσωρινή καταδίκη (ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ) του πρώην διευθυντή για ένα έργο όμως που έγινε και έχουν εμπλοκή, κρατικοί και υπηρεσιακοί φορείς καθώς και η Νομαρχία Αιτωλ/νίας καθώς και ο τοπικός Δήμος. Φαίνεται ότι ετοιμάζονται αρνητικά μέτρα και για τον νομό (κλείσιμο σχολείων, Νοσοκομείων, υπηρεσιών, περικοπές μισθών, συντάξεων, ανεργία, φτώχεια, ξενιτιά κ.λ.π.) και έτσι χρειάζονται ένα πιασάρικο θέμα για να αποπροσανατολίσουν τους εκπαιδευτικούς και την κοινωνία με το άνοιγμα των σχολείων. Οι βάρβαρες επιλογές του μνημονίου καθιστούν εξιλαστήριο (και για παραδειγματισμό) θύμα τον ρομαντικό τέως διευθυντή του ΤΕΕ Καινούργιου ο οποίος είχε την φαεινή ιδέα, το αχούρι να το κάνει σχολείο και να προσφέρει στην τοπική κοινωνία με ανιδιοτέλεια. Σε κάθε κοινωνία χρειάζεται η θυσία της Ιφιγένειας. Τους ενδιαφέρει η αποδόμηση του συγκεκριμένου προσώπου και η απαξίωση της αυτόνομης δράσης του στην κοινωνία, στο συνδικαλισμό και σε κάθε μετερίζι συλλογικής δράσης! Προπαντός η ισοπέδωσή του στην κοινωνία, ότι δηλαδή όλοι είμαστε το ίδιο! Να δικαιώσουν τελικά τον δικό τους άνθρωπο ότι Μαζί τα φάγανε! Ικανοποιώντας παράλληλα πολλές πλευρές, που νοιώθουν μια «ΑΚΙΔΑ» στο σώμα της διαπλοκής, που υπηρετούν άκριτα σε πολλά επίπεδα της δημόσιας ζωής. 

Ταυτόχρονα προσπαθούν να παρουσιαστούν (εκ των υστέρων) και ως υπερασπιστές της νομιμότητας, προφανώς για να σωθούν οι ίδιοι και οι διάφοροι θεσμικοί παράγοντες του κράτους για όσα νόμιμα δεν είχαν πράξει στην περίπτωση του ΤΕΕ Καινουρίου. Προφανώς για να σωθούν όλοι μαζί γι’ αυτό δεν τους νοιάζει να θυσιάσουν και έναν άνθρωπο ακόμα… Εδώ ισχύει το γνωμικό «τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί». 

Όμως, οργίζομαι μπροστά στα φαινόμενα υποκρισίας και φαρισαϊσμού απίστευτων τύπων που με ύφος χιλίων καρδιναλίων (ουαί υμίν) φοράνε τη μάσκα του δήθεν υπεύθυνου πατριώτη, του τίμιου διαχειριστή δημόσιων πόρων, που δήθεν κόπτονται για αξίες και θεσμούς, που διέσυραν και συνεχίζουν να διασύρουν με τις πράξεις τους οι ίδιοι. 

Το θράσος θα το έχουν…. 

αλλά όχι το έρεισμα στην Κοινωνία να το επιβάλλουν! 

Η ηθική ως συνείδηση και το δίκαιο ως αίσθημα δικαιοσύνης είναι προϋπόθεση και θεμέλιο του συλλογικού βίου. 

Χωρίς ντροπή και χωρίς δίκαιο οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής συμβίωσης είναι απλώς Αδύνατη! 

Στην περίπτωση του συναδέλφου όμως έλαβαν πρόθυμα θέση στο εκτελεστικό απόσπασμα των «φιλήσυχων» πολιτών ικανοποιώντας και την ματαιοδοξία τους απέναντι στον «εχθρό» τους! 

Αν έχουν να πουν ή να κάνουν κάτι χρήσιμο για τον κοσμάκη που υποφέρει έχει καλώς. Αλλιώς «ας ποιήσουν την νήσσα», να μας αδειάσουν τη γωνιά αφού οι ετερόφωτες επιλογές αυτών και των πολιτικών τους προϊσταμένων οδήγησαν μια ευλογημένη χώρα και τους ανθρώπους της στην έσχατη φτώχεια και εξαθλίωση. 

Το να βαφτίζεις ως ανέντιμη την τεράστια προσφορά κάποιου για να κτιστεί ένα σχολείο, σε συνθήκες γενικής απαξίωσης των πάντων, ακόμα και την πρόθεση για την άσκηση ενός δημοκρατικού δικαιώματος διεκδίκησης, ξεπερνά κάθε όριο αντιδημοκρατικότητας και θίγει τον πυρήνα του Συντάγματος, παραβιάζοντας ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Μήπως όμως τελικά επιδιώκεται «συνειδητά» εκτός της οικονομικής, οικογενειακής και επαγγελματικής-υπηρεσιακής του εξόντωσης και η φυσική του; 

Αλήθεια αυτό που έγινε τι έχει να ζηλέψει από τις πολιτικές διώξεις που γίνονταν σε αλήστου μνήμης εποχές στην πατρίδα μας; 

Όποιος το επικροτεί μην τολμήσει και ξαναμιλήσει για εξορίες, φακέλωμα και δηλώσεις μετανοίας! 

Άφησα για τελευταίο σχόλιο τη ραθυμία ενός χωριού (εκτός των φίλων μας, της οικογένειας, συναδέλφων κ.α.), που κείτεται στην αδιαφορία, στη πίστη των τοπικών μύθων περί σωτήρων και κουμπάρων, στην ατομική τους βουλιμία και ταυτόχρονα μίζερη υστεροβουλία του, αφήνοντας έναν δικό τους άνθρωπο να τον «πνίξουν» στο βόρβορο της «αγοράς» και της πολύχρωμης διαπλοκής και συναλλαγής. Αλήθεια ήθελα να ήξερα δεν υπάρχουν τοπικοί φορείς, αιρετοί συνδικαλιστές και σύλλογοι γονέων; Που είναι τα πολιτικά κόμματα; Που είναι το ιερατείο του χωριού του; Το υπουργείο παιδείας μήπως μπορεί να μας ενημερώσει σε ποιο κτήριο στεγάζεται σήμερα το π. ΤΕΕ σημερινό ΕΠΑΛ Καινουργίου του Δήμου Αγρινίου και εάν σκοπεύει να προχωρήσει σε επισκόπησή του δίνοντας μια οριστική λύση; 

Η δημόσια περιουσία στο κτήριο αφού υπάρχει (βλέπε πόρισμα Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας) ανήκει σε όλους μας και πρέπει να την διασφαλίσουν οι αρμόδιοι φορείς αντί να κρύβονται πίσω από χαλκευμένα πορίσματα πρώην «αξιωματούχων» της εκπαίδευσης, όπου τα κίνητρά τους, όπως αποδείχθηκε εκτός του δημόσιου συμφέροντος οτιδήποτε άλλο υπηρετούν σε αυτή την υπόθεση…. 

Μετά από 10 χρόνια περιπέτειας ενός ανθρώπου που ζει και εργάζεται στην περιοχή τους η άγνοια του θέματος υποδηλώνει συνενοχή-παραίτηση. 

Θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί από όλη τη χώρα έχουμε υποχρέωση της αλληλεγγύης στο διωκόμενο συνάδελφο με κάθε τρόπο και του συντονισμού μας από την ΟΛΜΕ για την παρουσία μας στην εκδίκαση της υπόθεσης σε β’ βαθμό στο Αγρίνιο για να απαιτήσουμε δίκαια δίκη, για να λάμψει η αλήθεια και να φωτίσει όλες τις καρδιές των ανθρώπων της Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Η ανθρωποφαγία δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν σοβαρό και νοήμων άνθρωπο. 

Οι νεοέλληνες που ξεχάσαμε πάρα πολλά. 

Θουκυδίδης 460 – 398 π.χ. «Περί Πατρίδος έσται ο αγών». 

«΄Η Ελευθερία ή ησυχία, πρέπει να διαλέξετε. ΄Η θα είστε ελεύθεροι, ή θα είστε ήσυχοι, και τα δύο μαζί δεν γίνονται». 

«Θεμέλιο της επιτυχίας είναι η ελευθερία και της ελευθερίας η γενναιότητα». (Ιστορία Β, 43). 

*Βασιλική Λαΐου, Μάχιμος Εκπαιδευτικός, του 10ου ΕΠΑ.Λ Θεσσαλονίκης. 

Υ.Σ. Οι συνάδελφοι που συνυπογράφουν το παρόν μπορούν να το δηλώνουν με e-mail: peteem.te1@gmail.com η στο kainouriodiktio@hol.gr με το όνομά τους και το σχολείο τους.