48ώρη απεργία: Επικήδεια τελετή του θανάτου ΜΑΣ ή απαρχή της κηδείας ΤΟΥΣ;

Παναγιώτης Μαυροειδής 

Πως επιβάλλεται σταδιακά, σταθερά και επιταχυνόμενα ο κοινωνικός κανιβαλισμός μας; Έχει καταντήσει τελετουργικό έθιμο. Με διακριτές, καθορισμένες και επαναλαμβανόμενες λειτουργίες, στις οποίες συμμετέχουν πολλοί και διάφοροι. 

Πράξη πρώτη: Ο κόσμος του κεφαλαίου, ελληνικός ή ευρωπαϊκός, δίνει την παραγγελία. Έτσι και αλλιώς, στον καπιταλισμό, όλο και πιο ξεδιάντροπα, το συμφέρον του επιχειρηματία, έχει αναγορευτεί σε νόμο του κράτους, επί της κοινωνικής πλειονότητας. Να μειωθούν οι μισθοί λοιπόν, να κοπούν οι συντάξεις, να απολύουν όποτε θέλουν, να τους χαριστούν κοψοχρονιά οι δημόσιες επιχειρήσεις, να τους πουληθεί προκαταβολικά και το μέλλον μας. 

Πράξη δεύτερη: Κάποιος πρέπει να τα αγιάσει όλα αυτά. Στο μεσαίωνα ήταν ο............. θεός ή τουλάχιστον ο πάπας. Τώρα είναι οι θεοί που ακούν στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, μάγοι κάθε λογής, παπάδες όλων των ειδών, πληρωμένοι κονδυλοφόροι και διανοούμενοι που έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στο διάβολο, έχουν φροντίσει να συντηρούν το μύθο της αγιοσύνης των μασκαράδων. Να καλλιεργούν αλλά και να παινεύουν την ιδιότυπη πολιτική θρησκοληψία, την άγνοια, το ‘’πίστευε και μη ερεύνα’’. Τα μέτρα λοιπόν, λένε, δεν τα ζητάμε εμείς, τα ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι υπεράνω, έχει φωτοστέφανο. Και το έχουν χτίσει πολλοί αυτό το φωτοστέφανο… 

Πράξη Τρίτη: Τα αποφασισμένα μέτρα, αυτά που ήδη έχουν εφαρμοστεί με τη βία της απόλυσης και τον τρόμο της πείνας, μαζί και τα απίστευτα χειρότερα που θέλουν να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου, χρειάζονται μια τυπική νομιμοποίηση. Αυτή θα τη δώσει το κοινοβούλιο. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η δημοκρατία. Ψηφίζουν οι αντιπρόσωποι και η καλύτερη και πιο τεκμηριωμένη άποψη γίνεται νόμος. Τι καλά… Τώρα, το ποιοι και πως βρέθηκαν εκεί, με τι συμφέροντα και τι μυαλά, εν μέσω του σεβασμού των προαναφερόμενων θεών, της επιβαλλόμενης άγνοιας και αμάθειας, της χούντας των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, της οικονομικής και πολιτικής βίας, είναι άλλο ζήτημα. Θυμίζει τα ελεύθερα κοινοβούλια που έστηναν και συντηρούσαν οι μονάρχες, για να συγκρατούν τα εξαγριωμένα πλήθη των πόλεων, στην αυγή της αστικής ανόδου στην Ευρώπη. 

Αλλά, δυστυχώς, κατά κάποιο τρόπο στο τελετουργικό θανάτου μας, συμμετέχουμε και ‘’εμείς’’. Όχι μόνο ως θυσιαζόμενα ερίφια. Άλλοι ως κουβαλητές των καυσόξυλων και συντηρητές της πυράς μας. Άλλοι ως αλαλάζοντες φτωχοδιάβολοι, γύρω από την πυρά. 

Ας δούμε τις επόμενες πράξεις του επαναλαμβανόμενου τελετουργικού. 

Πράξη Τέταρτη: Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, οι μηχανισμοί των ήδη νεκρών ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ θα βάλουν απεργία. Πότε; Την μέρα της συζήτησης ή/και της ψήφισης! Για να μην περάσουν- λένε- τα μέτρα! Εκείνη τη μέρα υποτίθεται πως κρίνεται αυτό. Αν φωνάξουμε δυνατά απ’ έξω από τη Βουλή, θα το ξανασκεφτούν ίσως οι μέσα. Η διαδικασία της ταφής μας με αυτό τον τρόπο, δεν επικυρώνεται ψεύτικα και τυπικά μέσα, αλλά και απέξω. Είναι και αυτό στο παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας. Έχει και το υπεύθυνο συνδικαλιστικό κίνημα τον θεσμικό ρόλο του. 

Πράξη Πέμπτη: ‘’Ε όχι δα, δεν είμαστε όλοι ίδιοι!’’, φωνάζει δυνατά η αριστερή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Καταγγέλλει τα μέτρα, καλεί σε κλιμάκωση των αγώνων και σε χωριστό χρώμα στις απεργιακές διαδηλώσεις. Οι βουλευτές της αριστεράς θα μπουν μπροστά στην πορεία. Ή θα βγουν από τη Βουλή να χαιρετήσουν το πλήθος. Και τι κάνουν στην πράξη; Τίποτα περισσότερο από το να ακολουθούν το παραπάνω τελετουργικό. Απλά προσθέτουν τα λάβαρα των ιδιαίτερων συναθροίσεων και την παραπανίσια αιτηματολογία χωρίς πολιτική ψυχή και άρωμα ανατροπής. Όμως, τις απεργίες, το τελετουργικό, τα ορίζει η ΓΣΕΕ. Μέρος του ευρύτερου τελετουργικού, που το ορίζουν οι αφέντες. Πίσω από τον Παναγόπουλο του ετήσιου εισοδήματος των 150.000 ευρώ, έστω κράζοντάς τον. Τα υπόλοιπα, λένε, είναι διάσπαση… Ανοησία, αφέλεια ή εγκληματική συνέργεια; 

Να το ψάξουμε λοιπόν αυτό το ‘’εμείς’’ και να το αλλάξουμε. Αλλιώς απλά συμμετέχουμε στην κηδεία μας. Την στιγμή που πρέπει και είναι δυνατόν να ετοιμάσουμε την κηδεία της σύγχρονης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής χούντας που οδηγεί στα εκατομμύρια ανέργων και φτωχών. 

Ε, όχι! 

Ναι, είναι η ώρα της μεγάλης αγωνιστικής ενότητας. Για την ανατροπή τους, όχι για την κηδεία μας. Δυστυχώς δεν είδαμε μια πρόσκληση για ένα συντονισμένο, προετοιμασμένο απεργιακό αγώνα διαρκείας και άλλες μορφές πολιτικού αγώνα που θα ξεσηκώνουν το λαό. Ούτε από το ΠΑΜΕ, ούτε από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρώτοι, καλούν τον κόσμο να βγάλει συμπεράσματα και να κρίνουν ανάλογα τις πολιτικές δυνάμεις. Οι δεύτεροι, περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση και να πάρουν τη θέση τους. Λες και όλα σε αυτό τον κοινωνικό κανιβαλισμό ξεκινούν και τελειώνουν με την κυβέρνηση. 

Είναι η ώρα ενός άλλου δρόμου. 

Όλοι ‘’εμείς’’ μαζί, αλλά με άλλο τρόπο. 

Ένα άλλο κέντρο αγώνα και εργατικής έπαλξης ανατροπής, είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί. Δεν τρέχουμε πίσω από τους πουλημένους, διαμαρτυρόμενοι ευγενικά και σεμνότυφα. Αντίθετα, βροντοφωνάζουμε: Ξεσηκωμός και εξέγερση να τους διώξουμε! ‘’Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους’’! Καμία λαϊκή επανάσταση δεν έγινε χωρίς αυτά τα συνθήματα. 

Υπάρχουν οι δυνάμεις. Υποχρεούνται να δράσουν. 

Εδώ χρειάζεται το ΠΑΜΕ, αντί να κονταίνει το μπόι του με επιθέσεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά. 

Εδώ μπορούν να συμβάλλουν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τρέχουν να περιμαζέψουν ρετάλια της ΠΑΣΟΚικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. 

Εδώ είναι ο ρόλος των Συντονισμών Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ξεφεύγοντας από τις συνεννοήσεις παρατάξεων, τερματίζοντας το νυσταλέο βηματισμό. 

Εδώ είναι ‘’και η Ρόδος και το πήδημα’’ για δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ που θέλουν να αποδείξουν τη διαφοροποίηση τους. 

Εδώ θα αποδείξει την αξία της η επαναστατική αριστερά, με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και το εξεγερτικό, επαναστατικό της πνεύμα. 

Εδώ χωράει όλη η αγωνιστική, εργατική αριστερά, που σέβεται το όνομα της. 

Εδώ μπορεί να συμβάλλουν και δυνάμεις της εργατικής αυτονομίας και του αναρχικού χώρου. 

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσουμε, αν θέλουμε και την ανατροπή των μέτρων και μια αξιοβίωτη ζωή. 

Αλλά δεν είναι και χαραγμένος μπροστά μας ο δρόμος για να τον διαλέξουμε. 

Θα τον βαδίσουμε αν τον διανοίξουμε. 

Και αυτό δε θα γίνει ούτε με παζάρια, ούτε με παρακάλια, ούτε με κλαψουρίσματα και καταγγελίες. 

Θα γίνει με αντιπαράθεση με στόχο την ανώτερη αγωνιστική ενότητα. 

Θα γίνει με ενότητα, με κριτήριο και στόχο τον ανατρεπτικό αγώνα, την εξέγερση και τη νίκη πάνω στο κόσμο του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Γέννα, χωρίς πάλεμα και μάτωμα δεν υπάρχει… Εκτός από αυτή της Παρθένου Μαρίας 

 http://aristeroblog.gr/node/1128